Pytania i odpowiedzi

Nie. Decydujące znaczenie ma tutaj stan zatrudnienia na 31 grudnia 2018 r. Jeśli podmiot przejmujący w tym dniu nie zatrudniał osób zatrudnionych, nie będzie zobowiązany do tworzenia PPK w terminie przewidzianym dla firm 250+. Kolejna weryfikacja stanu zatrudnienia nastąpiła na dzień 30 czerwca 2019 r., co oznacza, że jeśli na ten dzień zatrudniał co najmniej 50 osób zatrudnionych, będzie zobowiązany do stosowania przepisów ustawy od 1 stycznia 2020 r.

Pracodawca, w porozumieniu z zakładową organizacją związkową działającą u niego (a w razie jej braku - z reprezentacją osób zatrudnionych, wyłonioną w trybie u niego przyjętym), wybiera instytucję finansową, która tworzy prywatne rachunki PPK dla pracowników.

Rachunki są zasilane wpłatami pracownika i pracodawcy oraz wpłatą powitalną i dopłatami rocznymi od państwa. Wpłaty pracownika oraz pracodawcy są naliczane procentowo od wysokości wynagrodzenia. Państwo z kolei przekazuje ustalone kwoty (po spełnieniu odpowiednich warunków) niezależne od dochodów pracownika.

Gromadzone na rachunkach PPK środki są lokowane w fundusze, które ograniczają poziom ryzyka inwestycyjnego w zależności od wieku uczestnika PPK  tzw. fundusze zdefiniowanej daty.

Dla pracownika, udział w PPK jest dobrowolny, może w każdej chwili zrezygnować z oszczędzania w PPK i do niego powrócić. Natomiast dla pracodawcy uruchomienie PPK jest obowiązkowe.

Pracownicze Plany Kapitałowe to prywatny i dobrowolny dla pracownika system długoterminowego oszczędzania. Oszczędności budowane są wspólnie przez pracowników, pracodawców oraz państwo.

Dzięki PPK pracujący zyskują dodatkowe oszczędności do wykorzystania po ukończeniu 60. roku życia. Istnieje możliwość wcześniejszego wycofania środków z PPK, ale jeśli pracownik poczeka z ich wypłatą do czasu zakończenia aktywności zawodowej, stanowić one mogą znaczące uzupełnienie (zwłaszcza przy długoletnim oszczędzaniu) otrzymywanego świadczenia np. z ZUS. Warto to mieć na uwadze, zwłaszcza, że świadczenia emerytalne - jak ostrzegają eksperci - nie będą w stanie zapewnić utrzymania na poziomie, do którego osoby pracujące przyzwyczaiły się w okresie aktywności zawodowej. Dodatkowo, co ważne, PPK pomogą przyspieszyć inwestycje i wzrost gospodarczy z korzyścią dla wszystkich pracowników i pracodawców.

Nie, ustawa o PPK nie dotyczy systemu emerytalnego i nie wprowadza w nim zmian, a jedynie poszerza dostępne możliwości oszczędzania. PPK stanowią bowiem kolejny dobrowolny i prywatny sposób oszczędzania. Pracownik może, ale nie musi  z nich skorzystać i od jego woli zależy to, czy pracodawca będzie odprowadzał środki na prowadzony dla niego rachunek PPK.

Podmiot zatrudniający przystępuje do PPK zawierając z instytucją finansową umowę o zarządzanie PPK. Po jej zawarciu, instytucja finansowa zgłasza wniosek o wpis zawartej umowy o zarządzanie PPK do ewidencji PPK prowadzonej przez PFR S.A. Następnie PFR S.A., na podstawie danych zebranych w ewidencji PPK i danych otrzymywanych z ZUS, weryfikuje, czy dany podmiot dopełnił obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK w terminie. Ustawa nie przewiduje odrębnej procedury potwierdzania przystąpienia do PPK.

Nadzór nad instytucjami finansowymi, prowadzącymi rachunki uczestników PPK i inwestującymi zgromadzone na nich środki, sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego. Instytucje te, aby mogły zostać dopuszczone do zarządzania środkami gromadzonymi w PPK, musiały spełnić szereg określonych ustawowo wymogów, w tym posiadać odpowiednie doświadczenie i spełniać wymogi kapitałowe.

Dodatkowym czynnikiem zwiększającym bezpieczeństwo inwestycji w PPK jest to, że oszczędności uczestnika PPK są lokowane w fundusze zdefiniowanej daty, których polityka inwestycyjna, aby ograniczyć poziom ryzyka inwestycyjnego, dostosowana jest do wieku uczestnika. Oznacza to, że - w miarę zbliżania się uczestnika PPK do 60. roku życia - udział inwestycji w udziałowe instrumenty finansowe (np. akcje) będzie malał na korzyść instrumentów dłużnych (np. obligacji skarbowych).

Polski Fundusz Rozwoju (PFR), jako instytucja, która wspiera zrównoważony rozwój społeczny i gospodarczy Polski, pełniła istotną rolę przy wprowadzaniu PPK oraz organizacji wdrożenia programu. Spółka stworzyła system Ewidencji PPK, czyli rejestr wszystkich uczestników PPK, instytucji finansowych i podmiotów zatrudniających oraz powołała spółkę zależną - PFR Portal PPK sp. z o.o. (Portal PPK), prowadzącą dedykowany PPK portal internetowy  mojeppk.pl, który jest centrum informacji o funkcjonowaniu i zasadach działania PPK. Do zadań Portalu PPK należy też informowanie uczestników PPK, po weryfikacji ich tożsamości, o wartości środków zgromadzonych na ich rachunkach PPK. W tym celu  - od stycznia 2022 r. - spółka PFR Portal PPK Sp. z o.o. uruchomiła specjalny serwis MojePPK, w którym uczestnicy PPK mają dostęp do zagregowanych danych o łącznych środkach zgromadzonych w PPK i szczegółowych informacji o poszczególnych utworzonych dla nich rachunkach PPK.

Ponadto, spółka zależna od PFR S.A. - PFR Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. została powołana do pełnienia funkcji instytucji wyznaczonej, która gwarantuje wszystkim pracodawcom i pracownikom dostęp do oferty PPK. Instytucja ta nie może odmówić utworzenia PPK dla danego pracodawcy. PFR TFI jako instytucja wyznaczona ma też szczególne zadanie, istotne dla procesu zarządzania PPK i bezpieczeństwa Pracowniczych Planów Kapitałowych: w przypadku, gdy wybrana przez pracodawcę instytucja finansowa nie będzie mogła kontynuować wykonywania swoich zobowiązań, PFR TFI może przejąć od niej prowadzenie PPK.
 

Podstawowym kosztem, jaki ponoszą oszczędzający w PPK, są finansowane przez nich wpłaty do PPK. Dodatkowo, ponieważ wpłaty, które w ramach PPK finansuje pracodawca, stanowią przychód pracownika podlegający opodatkowaniu, pracodawca powinien potrącić zaliczkę na podatek dochodowy z wynagrodzenia pracownika (wysokość zaliczki wynosi 12% albo 32% w zależności od dochodu pracownika). Warto też pamiętać, że instytucja finansowa nie może pobierać jakichkolwiek opłat manipulacyjnych od wpłat czy wypłat środków z PPK, a także innych transakcji dokonywanych przez uczestnika PPK (wyjątek stanowi realizacja w ciągu roku więcej niż dwóch konwersji lub zamian).

Ze środków gromadzonych przez uczestnika PPK instytucja finansowa może natomiast pobierać wynagrodzenie za zarządzanie funduszem w wysokości do 0,5% wartości aktywów netto funduszu inwestycyjnego w skali roku (opłata za zarządzanie) oraz wynagrodzenie za osiągnięty wynik do 0,1% wartości aktywów netto funduszu inwestycyjnego w skali roku.

Z aktywów funduszu mogą być też pokrywane inne koszty, ale wyłącznie te wskazane w art. 50 ust. 1 ustawy o PPK, czyli m.in.: prowizje i opłaty na rzecz firm inwestycyjnych lub banków, z których fundusz zdefiniowanej daty korzysta, zawierając transakcje w ramach lokowania aktywów funduszu zdefiniowanej daty, prowizje i opłaty związane z przechowywaniem aktywów funduszu zdefiniowanej daty, prowizje i opłaty na rzecz instytucji depozytowych i rozliczeniowych, z których usług fundusz zdefiniowanej daty korzysta w ramach lokowania aktywów funduszu zdefiniowanej daty czy wynagrodzenie depozytariusza funduszu zdefiniowanej daty. Warto podkreślić, że ustawa w art. 50 określa limity kosztów albo jednoznacznie wskazuje, iż nie mogą odbiegać od przyjętych w obrocie zwykłych kosztów wykonywania tego rodzaju usług.

Nie. Uczestnictwo w PPK jest dobrowolne. Oznacza to, że pracownik w każdej chwili może zarówno zrezygnować z oszczędzania w PPK, jak i do niego wrócić. Osoba, która nie chce zostać zapisana do PPK, może złożyć deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK jeszcze przed zawarciem - w jej imieniu i na jej rzecz - umowy o prowadzenie PPK (wówczas nie stanie się uczestnikiem PPK).

Prowadzenie PPK pracodawca może wykorzystać dla kreowania swojego pozytywnego wizerunku na rynku pracy. Może to zrobić np. finansując zatrudnionym u siebie osobom wpłaty dodatkowe do PPK. Ich przyznanie będzie dodatkowym benefitem dla pracowników, co przełożyć się powinno na większą lojalność zatrudnionych osób, ograniczenie ich rotacji oraz łatwiejsze pozyskiwanie wartościowych pracowników. Jednocześnie możliwość różnicowania wpłat dodatkowych finansowanych przez pracodawcę może zostać wykorzystane przez pracodawcę jako narzędzie motywacyjne.

Dodatkowo warto podkreślić, że wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający nie są wliczane do wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a wydatki poniesione na zapewnienie prawidłowej realizacji obowiązków wynikających z ustawy o PPK będą dla niego kosztami uzyskania przychodu.

Poza korzyściami finansowymi w postaci wpłat od pracodawcy, wpłaty powitalnej i dopłaty rocznej ze strony państwa, pracownik gromadzi prywatne, podlegające dziedziczeniu środki finansowe, które może w każdej chwili wycofać (na warunkach opisanych w ustawie). Buduje zatem swoje bezpieczeństwo finansowe.

Dodatkowym benefitem jest możliwość skorzystania z oszczędności w sytuacji:
- poważnej choroby uczestnika PPK, jego małżonka lub dziecka (wypłata do 25% środków bez obowiązku zwrotu);
- pokrycia wkładu własnego w związku z zaciągnięciem kredytu na budowę domu lub zakup mieszkania - tylko dla osób przed ukończeniem 45 roku życia (do 100 % środków z obowiązkiem zwrotu).
 

Co do zasady tak. Obowiązek stosowania ustawy o PPK ustawodawca nakłada bowiem na podmioty zatrudniające, czyli zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy o PPK na:
- pracodawców, o których mowa w art. 3 Kodeksu pracy, jeżeli posiadają numer identyfikacyjny (NIP lub REGON),
- nakładców,
- rolnicze spółdzielnie produkcyjne lub spółdzielnie kółek rolniczych,
- zleceniodawców, jeżeli posiadają numer identyfikacyjny (NIP lub REGON),
- podmioty, w których działa rada nadzorcza, jeżeli jej członkowie są wynagradzani z tytułu pełnienia tych funkcji,
- płatników - jeżeli pracodawca lub zleceniodawca nie posiada numeru identyfikacyjnego (NIP lub REGON)

Wyjątek stanowią tu:
- mikroprzędsiębiorcy (w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiporców), do których ustawa o PPK nie ma zastosowania, jeśli wszystkie osoby zatrudnione złożą im deklaracje o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK,
- osoby fizyczne zatrudniające w zakresie niezwiązanym z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą inne osoby fizyczne w zakresie niezwiązanym z działalnością gospodarczą tych osób,
- pracodawcy, którzy w dniu objęcia ich przepisami ustawy o PPK, prowadzili PPE oraz odprowadzali składki do tego programu w wysokości co najmniej 3,5% wynagrodzenia, jeśli do PPE przystąpiło co najmniej 25% osób zatrudnionych.
 

Nie. Samozatrudnieni, czyli osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą, które nie zatrudniają pracowników, są wyłączone spod obowiązywania ustawy.

Jeśli natomiast będą zatrudniać pracowników w rozumieniu ustawy o PPK, a bardziej precyzyjnie − będą podmiotami zatrudniającymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy o PPK − ich także obejmie obowiązek utworzenia PPK dla pracowników.

Ustawa o PPK nakłada obowiązki na agencje pracy tymczasowej, a nie na pracodawców użytkowników. Podmiotem zatrudniającym, spełniającym definicję z ustawy o PPK jest agencja pracy tymczasowej w stosunku do pracowników tymczasowych, którzy spełniają ustawową definicję osoby zatrudnionej. Pracownicy tymczasowi oraz osoby świadczące pracę tymczasową na podstawie umów cywilnoprawnych dla celów ustawy o PPK są traktowani tak, jak pozostali pracownicy i zleceniobiorcy.

Tak. Zgodnie z art. 5 ustawy o PPK podmiot zatrudniający, który nie ma siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium RP może uzgodnić z osobą zatrudnioną, w drodze umowy zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności, że spoczywające na nim obowiązki wynikające z tej ustawy będą wypełniane w jego imieniu przez tę osobę zatrudnioną w okresie jej zatrudnienia w tym podmiocie.

Jeśli podmiot prowadzący działalność na terenie kraju posiada strukturę organizacyjną, w której zostały wyodrębnione jednostki wewnętrzne, a jednostki te mają status pracodawcy w rozumieniu art. 3 k.p., to każda z tych jednostek spełnia definicję podmiotu zatrudniającego i będzie - niezależnie od podmiotu, w ramach którego została wyodrębniona - zobowiązana do utworzenia PPK, w tym zawarcia umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK.

Za mikroprzedsiębiorcę dla celów ustawy o PPK uważa się przedsiębiorcę, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, czyli takiego, który w co najmniej jednym roku z ostatnich dwóch lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.
 

Tak, pod warunkiem, że ambasada spełnia definicję podmiotu zatrudniającego.

Zgodnie z definicją osoby zatrudnionej, zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK, przez osoby zatrudnione należy rozumieć osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z niżej wymienionych tytułów w RP w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli:

- pracowników w rozumieniu kodeksu pracy - wyjątkiem są pracownicy przebywających na urlopach górniczych i urlopach dla pracowników zakładu przeróbki mechanicznej węgla oraz młodociani,
- osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą, które ukończyły 18. rok życia,
- członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych lub spółdzielni kółek rolniczych,</p>
-osoby fizyczne, które ukończyły 18. rok życia, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z art. 750 kodeksu cywilnego stosuje się przepisy dotyczące zlecenia,
- osoby wskazane powyżej, przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
-członków rad nadzorczych wynagradzanych z tytułu pełnienia tych funkcji.

Nie. Osobą zatrudnioną w rozumieniu ustawy o PPK jest tylko zleceniobiorca podlegający obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tego tytułu w Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie. Ustawa o PPK nie obejmuje funkcjonariuszy służb mundurowych, w tym policjantów i żołnierzy zawodowych oraz sędziów i prokuratorów, którzy z tytułu wykonywanej funkcji/pozostawania w stosunku służbowym nie podlegają obowiązkowi ubezpieczeń społecznych w ZUS.

Nie. Pracownicy tymczasowi nie są osobami zatrudnionymi dla pracodawcy użytkownika, czyli pracodawcy wypożyczającego ich z agencji pracy tymczasowej. Zawierając umowę o prowadzenie PPK, pracodawca użytkownik nie zawrze jej więc dla zatrudnionych u siebie pracowników tymczasowych. Ich pracodawcą jest agencja pracy tymczasowej i to agencja pracy tymczasowej będzie zobowiązana zapisać te osoby do PPK.

Jeśli żona przedsiębiorcy spełnia kryteria określone dla osób współpracujących i podlega ubezpieczeniom społecznym jako osoba współpracująca, to nie spełnia definicji osoby zatrudnionej. Nie zmienia tego fakt zatrudnienia jej na podstawie umowy o pracę. Zgodnie z ustawą z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.

Tak, ale tylko w tych miesiącach, w których pracownik uzyskał przychód ze stosunku pracy, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Nie. Takie osoby nie spełniają definicji osoby zatrudnionej. Wykonywanie odpłatnie pracy, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania stanowi bowiem odrębny - od wymienionych w definicji osoby zatrudnionej - tytuł do ubezpieczeń społecznych.

Ustawa o PPK weszła w życie 1 stycznia 2019 r. Termin, od którego należy stosować ustawę o PPK do podmiotów, które powstały po wejściu w życie tej ustawy, należy ustalać na podstawie przepisów przejściowych, czyli zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy o PPK.

Przepisy przejściowe wskazują cztery kolejne etapy wchodzenia do systemu PPK, wynikające ze stanu zatrudnienia, weryfikowanego na określone daty. Po zakończeniu okresu stosowania przepisów przejściowych, terminy na zawarcie umów wyznaczają przepisy ogólne. Terminy te są związane z zatrudnieniem przez podmiot zatrudniający pierwszej osoby, w imieniu i na rzecz której jest on zobowiązany zawrzeć umowę o prowadzenie PPK. Datą graniczną jest 1 stycznia 2021 r.

Dla podmiotów, które powstały od 1 stycznia 2021 r. lub powstały wcześniej, ale nie zatrudniały osób zatrudnionych w rozumieniu ustawy o PPK (przed 1 stycznia 2021 r. nie były podmiotami zatrudniającymi ) bądź korzystały ze zwolnienia z obowiązku stosowania przepisów ustawy o PPK – z wyjątkiem zwolnienia w związku z prowadzeniem PPE, terminy na zawarcie umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK wyznaczają przepisy ogólne ustawy o PPK. Zgodnie z przepisami ogólnymi, umowę o zarządzanie PPK podmiot zatrudniający zawiera z instytucją finansową nie później niż na 10 dni roboczych przed dniem, w którym w stosunku do pierwszej osoby zatrudnionej jest obowiązany zawrzeć umowę o prowadzenie PPK (art. 8 ust. 1 ustawy o PPK).
 

Termin zawarcia umowy o zarządzanie PPK dla takiego podmiotu uzależniony jest od terminu na zawarcie umowy o prowadzenie PPK dla pierwszej osoby zatrudnionej. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o PPK, podmiot zatrudniający zawiera umowę o zarządzanie PPK nie później niż na 10 dni roboczych przed dniem, w którym w stosunku do pierwszej osoby zatrudnionej jest obowiązany zawrzeć umowę o prowadzenie PPK.

Jak wynika z art. 134 ust. 1 ustawy o PPK, obowiązek stosowania przepisów tej ustawy nakładany jest na podmioty zatrudniające stopniowo, w zależności od liczby osób zatrudnionych. Zgodnie natomiast z art. 137 ustawy o PPK, w przypadku podmiotów zatrudniających będących jednostkami wchodzącymi w skład sektora finansów publicznych w rozumieniu art. 9 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, obowiązek, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o PPK, powstaje w dniu 1 stycznia 2021 r. 

A zatem, w celu ustalenia daty objęcia danego podmiotu zatrudniającego obowiązkami wynikającymi z ustawy o PPK, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy jest on jednostką wchodzącą w skład sektora finansów publicznych. W katalogu jednostek sektora finansów publicznych wskazanym w art. 9 pkt 10 ustawy o finansach publicznych znajdziemy „samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej”, a więc przepisy ustawy o PPK znajdą zastosowanie do tych podmiotów od 1 stycznia 2021 r. Umowę o zarządzanie PPK podmioty te zobowiązane będą zawrzeć do 26 marca 2021 r., a umowę o prowadzenie PPK najpóźniej do 10 kwietnia 2021 r. Natomiast wobec podmiotów prowadzących działalność leczniczą, będących podmiotami zatrudniającymi w rozumieniu ustawy o PPK, do których nie ma zastosowywania art. 9 ustawy o finansach publicznych, stosuje się art. 134 ust. 1 pkt 1- 4. Oznacza to, że dla tych podmiotów zatrudniających kryterium wyznaczającym termin stosowania ustawy o PPK jest liczba osób zatrudnionych.
 

Przedszkola, szkoły i inne placówki oświatowe będące jednostkami budżetowymi (zakładane i prowadzone przez ministrów lub jednostki samorządu terytorialnego) - jako podmioty zatrudniające wchodzące w skład sektora finansów publicznych, w rozumieniu art. 9 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych - są zobowiązane stosować przepisy ustawy o PPK od 1 stycznia 2021 r., niezależnie od tego, ilu zatrudniają pracowników.

Zgodnie z art. 137 ustawy o PPK podmioty zatrudniające, będące jednostkami wchodzącymi w skład sektora finansów publicznych, powinny zawrzeć:

- umowę o zarządzanie PPK – do 26 marca 2021 r.

- umowę o prowadzenie PPK − do 10 kwietnia 2021 r.

Powyższe terminy na utworzenie PPK obowiązują też uczelnie publiczne (tworzone przez państwo reprezentowane przez właściwy organ władzy lub administracji publicznej), które również wchodzą w skład sektora finansów publicznych.
 

Nie. W okresie przejściowym 3-miesięczny okres zatrudnienia stanowi warunek „zapisania” nowej osoby zatrudnionej do PPK, ale nie powoduje przesunięcia terminów na zawarcie umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK wynikających z art. 134 ustawy o PPK. Okres przejściowy to czas od dnia objęcia danego podmiotu reżimem ustawy, a zawarciem przez ten podmiot umowy o prowadzenie PPK.

Podmioty, należące do jednej grupy kapitałowej, mogły (ale nie musiały) przystąpić do PPK w terminie, w którym do PPK przystępował największy z nich (z największą liczbą osób zatrudnionych). Na przykład, jeśli wszystkie spółki należące do jednej grupy kapitałowej zdecydowały się na przystąpienie do PPK w terminie, w jakim zobowiązana była do tego największa spółka z tej grupy, np. objęta ustawą o PPK od 1 stycznia 2020 r., to wszystkie były zobowiązane do zawarcia umowy o zarządzanie PPK w terminie do 27 października 2020 r. i umowy o prowadzenie PPK do 10 listopada 2020 r.

Definiując grupę kapitałową ustawa o PPK (art. 2 ust. 1 pkt 9) odsyła do art. 3 ust. 1 pkt 44 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości. Przez grupę kapitałową należy rozumieć jednostkę dominującą mającą siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej wraz z jednostkami zależnymi.

Okres przejściowy to okres od dnia objęcia danego podmiotu przepisami ustawy o PPK do obowiązującego dany podmiot terminu na zawarcie umowy o prowadzenie PPK, czyli np. dla podmiotów zatrudniających na 30 czerwca 2019 r. co najmniej 50 osób zatrudnionych był to okres od 1 stycznia do 10 listopada 2020 r.

Gdyby jednak taki podmiot zatrudniający zawarł umowę o zarządzanie PPK, a następnie umowę o prowadzenie PPK we wcześniejszych terminach niż maksymalne przewidziane dla niego na zawarcie tych umów, to okresem przejściowym dla tego podmiotu zatrudniającego byłby okres od 1 stycznia 2020 r. do dnia zawarcia umowy o prowadzenie PPK.

Oferta instytucji finansowych, wpisanych do ewidencji PPK, czyli spełniających wymogi ustawowe do oferowania zarządzania PPK, publikowana jest na Portalu PPK mojeppk.pl.

Instytucjami finansowymi w rozumieniu ustawy o PPK, które mogą oferować zarządzanie PPK są:

- fundusz inwestycyjny zarządzany przez towarzystwo funduszy inwestycyjnych (TFI), które zostało umieszczone w ewidencji PPK,
- fundusz emerytalny zarządzany przez powszechne towarzystwo emerytalne (PTE) albo pracownicze towarzystwo emerytalne (PrTE), które zostały umieszczone w ewidencji PPK, lub
- zakład ubezpieczeń, który został umieszczony w ewidencji PPK.
 

Tak. Zgodnie z ustawą o PPK, wyboru takiej instytucji finansowej dokonuje pracodawca w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli taka organizacja u niego nie działa, w porozumieniu z reprezentacją osób zatrudnionych wyłonioną w przyjętym u niego trybie.

Jeżeli jednak na miesiąc przed upływem terminu, w którym pracodawca jest obowiązany do zawarcia umowy o zarządzanie PPK, nie zostanie osiągnięte porozumienie w sprawie wyboru instytucji finansowej, jej wyboru dokonuje pracodawca samodzielnie.

W sytuacji, gdy pracodawca nie dopełni obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK w przewidzianym terminie, PFR pisemnie wezwie takiego pracodawcę do zawarcia w terminie 30 dni od otrzymania wezwania, umowy o zarządzanie PPK z wyznaczoną instytucją finansową (albo do przekazania do PFR informacji o zawarciu umowy o zarządzanie PPK z inną instytucją finansową).

W wezwaniu PFR poinformuje o karze grzywny za niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK w terminie. Pracodawca, który nie stosuje przepisów ustawy w związku z prowadzeniem PPE, w odpowiedzi na powyższe wezwanie, przekazuje PFR oświadczenie o prowadzeniu PPE wraz ze wskazaniem wysokości naliczanej i odprowadzanej składki podstawowej oraz procentowego udziału osób zatrudnionych, które uczestniczą w PPE. Również podmiot zatrudniający, który na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o PPK nie stosuje przepisów tej ustawy, po otrzymaniu wezwania PFR, powinien przekazać mu oświadczenie o spełnianiu warunków, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 albo 2 ustawy o PPK.

Tak, podmiot zatrudniający może przygotować się do wejścia do systemu PPK przed dniem, w którym przepisy ustawy o PPK będą miały do niego zastosowanie.

Pracodawca może dokonać porównania ofert, wybrać instytucję finansową w porozumieniu z organizacją związkową lub - jeśli taka u niego nie działa - z inną reprezentacją osób zatrudnionych.

Umowę o zarządzanie PPK należy jednak zawrzeć po objęciu danego podmiotu przepisami ustawy o PPK.

Nie ma przeszkód, aby firma zorganizowała przetarg w celu wyboru instytucji finansowej. Jednak należy przy tym pamiętać, że wybór powinien nastąpić w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub reprezentacją pracowników, czyli na zasadach wskazanych w ustawie o PPK.

Natomiast w przypadku podmiotów z sektora finansów publicznych, do zamówień na zarządzanie PPK nie stosuje się prawa zamówień publicznych tylko jeśli wartość zamówień nie przekracza tzw. progów unijnych.

Jak wskazuje ustawa o PPK, reprezentacja osób zatrudnionych powinna zostać wyłoniona w trybie przyjętym w danym podmiocie zatrudniającym. W praktyce zatem tryb wyłaniania reprezentacji pracowników będzie różny u poszczególnych pracodawców. Nie można jednak w żadnym przypadku rozumieć tego przepisu w taki sposób, że daje on uprawnienia pracodawcy do samodzielnego wyznaczenia reprezentacji pracowników. Podmiot zatrudniający jedynie określa tryb wyboru reprezentacji, ale sam wybór powinien być dokonany przez osoby zatrudnione.

Tak, pracodawca może zmienić instytucję finansową. Zasady, na jakich się to odbywa, reguluje art. 12 ustawy o PPK.

Ustawa o PPK nie przewiduje tego rodzaju ograniczeń. Podejmując decyzję o zmianie instytucji finansowej, podmiot zatrudniający musi jednak wziąć pod uwagę szczególną procedurę zawierania i wypowiadania umów o zarządzanie PPK.

Nie, instytucja finansowa nie może różnicować wynagrodzenia za zarządzanie PPK dla poszczególnych podmiotów zatrudniających.

Zgodnie z art. 49 ust. 12 ustawy o PPK, towarzystwo funduszy inwestycyjnych, PTE, pracownicze towarzystwo emerytalne lub zakład ubezpieczeń stosuje jednolitą metodę obliczania i pobierania wynagrodzenia za zarządzanie, w tym stawkę tego wynagrodzenia, wobec wszystkich uczestników PPK funduszu zdefiniowanej daty.

Z przepisu tego wynika, że podmiot zarządzający funduszem zdefiniowanej daty nie może od niektórych uczestników PPK pobierać niższego wynagrodzenie za zarządzanie funduszem, a od innych wyższego. Nie może zatem wyodrębniać różnych kategorii jednostek uczestnictwa, które różniłyby się stawką z tytułu wynagrodzenia za zarządzanie funduszem i przydzielać takich jednostek uczestnikom będącym pracownikami określonego podmiotu zatrudniającego.

Nie. Porozumienie co do wyboru instytucji finansowej powinno zostać osiągnięte ze wszystkimi działającymi u danego pracodawcy zakładowymi organizacjami związkowymi. Przy czym, jeżeli na miesiąc przed upływem terminu, w którym pracodawca zobowiązany jest do zawarcia umowy o zarządzanie PPK, porozumienie co do wyboru instytucji finansowej nie zostanie osiągnięte, decyzja o wyborze takiej instytucji należy do pracodawcy.

Wyboru instytucji finansowej dokonuje pracodawca w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli taka organizacja u niego nie działa - w porozumieniu z reprezentacją osób zatrudnionych, wyłonioną w trybie przyjętym u danego pracodawcy.

Tak. Nie ma przeszkód, aby w firmie, w której nie ma związków zawodowych, istniejące już przedstawicielstwo pracowników (np. komisja socjalna albo rada pracowników) uczestniczyło w procesie wyboru instytucji finansowej jako reprezentacja osób zatrudnionych. Konieczne jest jednak, aby osoby zatrudnione (np. w drodze głosowania) upoważniły to przedstawicielstwo do takiego działania.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o PPK umowa o zarządzanie PPK jest zawierana z instytucją finansową w postaci elektronicznej pozwalającej na utrwalenie jej treści na trwałym nośniku. Z powyższego wynika, iż ustawodawca nie określił wymaganej formy zawarcia umowy o zarządzenia PPK, wskazując jedynie rodzaj nośnika informacji, na którym utrwalona powinna zostać treść umowy.

W związku z tym przyjąć należy, iż umowa o zarządzenie PPK może zostać zawarta w dowolnej formie dopuszczalnej na gruncie ustawy z 23 kwietnia 1964 r.  Kodeks Cywilny, jednak jej treść powinna zostać utrwalona na trwałym nośniku w postaci elektronicznej. Ustawa o PPK nie wymaga tym samym, aby umowa o zarządzanie PPK zawarta była w formie elektronicznej do zachowania której, zgodnie z art. 78[1] par. 1 kodeksu cywilnego niezbędne jest złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej i opatrzenie go kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Umowa o zarządzanie PPK może być zatem zawarta w dowolnej formie dopuszczalnej na gruncie kodeksu cywilnego i utrwalona np. na nośniku USB, płycie CD, ale też w formacie pliku PDF przekazanego drogą mailową.

Umowę o zarządzanie PPK podmiot zatrudniający może zawrzeć z instytucją finansową najwcześniej od dnia, w który ustawa o PPK ma do niego zastosowanie.
Wyjątek stanowią podmioty zatrudniające należące do jednej grupy kapitałowej. Podmioty te, zgodnie z art. 134 ust. 4 ustawy o PPK, uprawnione są do zawierania umów o zarządzanie PPK i umów o prowadzenie PPK w terminie, w którym ustawa o PPK ma zastosowanie do podmiotu zatrudniającego, który zatrudnia największą liczbę osób zatrudnionych w tej grupie kapitałowej.
 

Tak. Wyjątek stanowi tu wyznaczona instytucja finansowa, która nie może odmówić pracodawcy zawarcia takiej umowy. Rolę instytucji wyznaczonej od dnia 1 lipca 2019 r. pełni PFR Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A.

Tak. Mimo, że nie wynika to wprost z ustawy o PPK, pracodawca powinien uzgodnić zmianę umowy o zarządzanie PPK z zakładową organizacją związkową lub inną reprezentacją osób zatrudnionych. Warunki zmiany umowy o zarządzanie PPK powinny wynikać z treści samej umowy.

Tak. Obowiązek zawarcia umowy o zarządzanie PPK dotyczy również tych pracodawców, którym wszyscy pracownicy złożyli deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK (nie dotyczy to tylko mikroprzedsiębiorców - art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o PPK).

Tak. Umowa o zarządzanie PPK może zostać wypowiedziana zarówno przez instytucję finansową, jak i przez pracodawcę. W tym drugim przypadku jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy pracodawca wcześniej zawrze umowę o zarządzanie PPK z inną instytucją finansową.

Ustawa o PPK tego nie reguluje. Zależy to więc od postanowień zawartych w umowie o zarządzanie PPK, zawartej pomiędzy pracodawcą a instytucją finansową.

Nie. Umowa o zarządzanie PPK powinna być zawarta nie później niż na 10 dni (roboczych) przed zawarciem umowy o prowadzenie PPK.

Nie. Ustawa o PPK tego nie wymaga. Stanowi tylko, że umowa ta jest zawierana w postaci elektronicznej pozwalającej na utrwalenie jej treści na trwałym nośniku. Umowa o zarządzanie PPK może więc zostać zawarta w dowolnej formie dopuszczalnej na gruncie kodeksu cywilnego, jednak jej treść powinna móc zostać utrwalona na trwałym nośniku w postaci elektronicznej np. na nośniku USB, płycie CD, ale też w formacie pliku PDF przekazanego drogą mailową.

Nie. Umowę o zarządzanie PPK, zawartą w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania z PFR, należy uznać za umowę zawartą z naruszeniem terminu na jej zawarcie. Oznacza to, że w takiej sytuacji pracodawca nie będzie zwolniony z przewidzianej w art. 106 ustawy o PPK odpowiedzialności za niezawarcie umowy o zarządzanie PPK w terminie.

Tak. Ustawa o PPK nie uzależnia obowiązku utworzenie PPK od kondycji przedsiębiorcy czy jego planów na przyszłość (zamiar wygaszenia działalności). Wskazuje tylko sytuacje, w których pracodawca nie finansuje wpłat do PPK, tj.:

- w okresie przestoju ekonomicznego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy oraz w okresie obniżonego wymiaru czasu pracy, o którym mowa w art. 2 pkt 2 tej ustawy,
- w przypadku zaistnienia przesłanek niewypłacalności pracodawcy, o których mowa w ustawie z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
- w okresie przejściowego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej lub ograniczenia jej prowadzenia na skutek powodzi i braku środków na wypłatę wynagrodzeń dla pracowników, o których mowa w art. 23 ustawy z 16 września 2011 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi.

Nie. Podmioty zarządzające instytucjami finansowymi mają obowiązek stosować jednolitą metodę obliczania i pobierania wynagrodzenia za zarządzanie i wynagrodzenia za osiągnięty wynik, w tym stawkę tego wynagrodzenia, wobec wszystkich uczestników PPK funduszu zdefiniowanej daty. Oznacza to, że podmiot zarządzający funduszem zdefiniowanej daty nie może od niektórych uczestników pobierać niższego wynagrodzenia za zarządzanie funduszem. Nie może zatem wyodrębniać kategorii jednostek uczestnictwa, które charakteryzowałyby się niższą stawką z tytułu wynagrodzenia za zarządzanie funduszem i przydzielać takich jednostek uczestnikom będącym pracownikami określonego pracodawcy.

Pracodawca, który nie podpisze umowy o zarządzanie PPK w wyznaczonym terminie, zostanie pisemnie wezwany przez Polski Fundusz Rozwoju (PFR S.A.) do jej zawarcia z funduszem zdefiniowanej daty zarządzanym przez tzw. wyznaczoną instytucją finansową, której rolę pełni PFR TFI S.A. - w terminie 30 dni od otrzymania wezwania, albo do przekazania informacji o zawarciu umowy o zarządzanie PPK z inną instytucją finansową.

Podmiot zatrudniający, który nie stosuje ustawy o PPK, w związku z tym, że prowadzi PPE na warunkach zwalniających go z obowiązku utworzenia PPK, w odpowiedzi na otrzymane wezwanie powinien przekazać PFR oświadczenie o prowadzeniu PPE wraz ze wskazaniem wysokości naliczanej i odprowadzanej składki podstawowej do PPE w rozumieniu ustawy o pracowniczych programach emerytalnych oraz procentowego udziału osób zatrudnionych, które uczestniczą w PPE.

Również podmiot zatrudniający, który na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o PPK nie stosuje przepisów tej ustawy, po otrzymaniu wezwania PFR, powinien przekazać mu oświadczenie o spełnianiu warunków, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 albo 2 ustawy o PPK.

Zgodnie z art. 106 ustawy o PPK, pracodawcy (albo osobie obowiązanej do działania w jego imieniu) za niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK w przewidzianym przepisami terminie, grozi grzywna w wysokości do 1,5% funduszu wynagrodzeń u tego pracodawcy w roku obrotowym poprzedzającym popełnienie czynu zabronionego.
 

Za niewywiązywanie się z obowiązków nałożonych przez ustawę o PPK pracodawcy grozi odpowiedzialność wykroczeniowa. Karze grzywny w wysokości do 1,5% funduszu wynagrodzeń w danym podmiocie, w roku obrotowym poprzedzającym popełnienie czynu zabronionego, podlega pracodawca (albo osoba obowiązana do działania w jego imieniu), który nie dopełni obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK w terminie.
Taka sama kara grozi podmiotowi zatrudniającemu albo osobie upoważnionej do działania w jego imieniu lub działającej z inicjatywy tego podmiotu za nakłanianie osoby zatrudnionej lub uczestnika PPK do rezygnacji z oszczędzania w PPK.

Natomiast pracodawca (albo osoba obowiązana do działania w jego imieniu), który:

- nie dopełnia obowiązku terminowego zawarcia w imieniu pracowników umowy o prowadzenie PPK,

- nie dopełnia obowiązku dokonywania wpłat do PPK w przewidzianych terminach,

- nie zgłasza wymaganych ustawą danych lub zgłasza nieprawdziwe dane albo udziela w tych sprawach nieprawdziwych wyjaśnień lub odmawia ich udzielenia,

- nie prowadzi dokumentacji związanej z obliczaniem wpłat do PPK,

podlega karze grzywny w wysokości od 1000 zł do 1 000 000 zł.

Ściganie tych wykroczeń jest obowiązkiem Państwowej Inspekcji Pracy, która w sprawach tych wykroczeń występuje w roli oskarżyciela publicznego. Orzekanie w sprawach o wymienione wyżej czyny następuje na zasadach i w trybie przepisów kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Podmiot zatrudniający powinien spełnić trzy warunki w celu wyłączenia obowiązku tworzenia PPK, tj.:

- prowadzić w dniu, o którym mowa w art. 134 ust. 1 ustawy o PPK, pracowniczy program emerytalny;
- naliczać i odprowadzać składki podstawowe w rozumieniu ustawy o PPE w wysokości co najmniej 3,5% wynagrodzenia w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy o PPE, co oznacza, że umowa zakładowa zawarta przez pracodawcę z reprezentacją pracowników powinna przewidywać wysokość składki podstawowej na poziomie co najmniej 3,5% wynagrodzenia pracownika;
- do pracowniczego programu emerytalnego przystąpiło co najmniej 25% osób zatrudnionych w danym podmiocie zatrudniającym, co oznacza, że w dniu, o którym mowa w art. 134 ust. 1 ustawy o PPK, pracodawca powinien porównać ogólną liczbę osób zatrudnionych z liczbą osób zatrudnionych, które przystąpiły do PPE i wskaźnik ten powinien wynosić nie mniej niż 25%.

Powyższe oznacza, że w celu wyłączenia obowiązku tworzenia PPK konieczne jest, przed dniem, od którego - zgodnie z ustawą o PPK - przepisy tej ustawy będą miały zastosowanie do podmiotu zatrudniającego:
- wpisanie podmiotu zatrudniającego do rejestru PPE,
- przystąpienie do programu PPE co najmniej 25% osób zatrudnionych w tym podmiocie zatrudniającym,
- naliczenie i odprowadzenie składki podstawowej na poziomie co najmniej 3,5% wynagrodzenia pracownika za co najmniej jeden okres wynikający z umowy zakładowej, za wszystkich pracowników będących uczestnikami programu PPE, za których zgodnie z umową zakładową dany podmiot był obowiązany naliczyć i odprowadzić składki za ten okres.
 

W przypadku, gdy podmiot zatrudniający wyłączony spod reżimu ustawy o PPK przestanie spełniać warunki uprawniające go do takiego zwolnienia, powinien zacząć stosować ustawę o PPK od dnia określonego odpowiednio w art. 133 ust. 2, zgodnie z którym przepisy ustawy o PPK stosuje się do podmiotu zatrudniającego, począwszy od dnia:

- zawieszenia naliczania i odprowadzania składek podstawowych do PPE w okresie przekraczającym 90 dni;
- ograniczenia wysokości odprowadzanych składek podstawowych do PPE poniżej 3,5% wynagrodzenia w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych;
- likwidacji PPE;
- opóźnienia w odprowadzaniu składek podstawowych do PPE przekraczającego 90 dni, które wynikło z celowego działania podmiotu zatrudniającego;
- następującego po dniu 1 stycznia lub 1 lipca danego roku, jeśli według stanu na ten dzień w PPE uczestniczy mniej niż 25% osób zatrudnionych w tym podmiocie zatrudniającym.

Zwolniony z obowiązku tworzenia PPK jest pracodawca, który w dniu, od którego przepisy ustawy o PPK powinny mieć do niego zastosowanie, spełnia łącznie dwa warunki: prowadzi PPE, w którym uczestniczy co najmniej 25% osób zatrudnionych oraz nalicza i odprowadza składki podstawowe do PPE w wysokości co najmniej 3,5% wynagrodzenia w rozumieniu ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych. Następnie stan partycypacji w PPE powinien być weryfikowany dwa razy w roku: na 1 stycznia i 1 lipca. Jeśli na któryś z tych dni stan partycypacji będzie niższy, zwolnienie pracodawcy przestaje obowiązywać. W praktyce oznacza to, że od dnia następnego pracodawca zobowiązany będzie stosować przepisy ustawy o PPK. Oznacza to, że będzie zobowiązany do utworzenia PPK.

Nie. W takiej sytuacji podmiot ten nie ma obowiązku zawarcia umowy o zarządzanie PPK. Przepisów ustawy o PPK nie stosuje się bowiem do mikroprzedsiębiorcy, jeżeli wszystkie osoby zatrudnione złożą mu deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Nie. Zwolnienie mikroprzedsiębiorcy ze stosowania ustawy o PPK obowiązuje do dnia, w którym pierwsza osoba zatrudniona złoży temu podmiotowi wniosek o dokonywanie wpłat do PPK lub do dnia, w którym mikroprzedsiębiorca zatrudni osobę, która nie zrezygnuje z dokonywania wpłat do PPK lub do dnia, w którym utraci status mikroprzedsiębiorcy.

Nie. Osoby fizyczne, które zatrudniają - w zakresie niezwiązanym z ich działalnością gospodarczą - inną osobę fizyczną w zakresie niezwiązanym z działalnością gospodarczą tej osoby są zwolnione z obowiązku utworzenia PPK dla tej osoby.

Instytucja finansowa, aby móc zarządzać oszczędnościami uczestników PPK musi:

- posiadać co najmniej 3-letnie doświadczenie w zakresie zarządzania funduszami inwestycyjnymi typu otwartego, funduszami emerytalnymi lub otwartymi funduszami emerytalnymi, a w przypadku zakładów ubezpieczeń co najmniej 3-letnie doświadczenie w zakresie oferowania ubezpieczeń z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym;
- posiadać kapitał własny, a w przypadku zakładów ubezpieczeń - dopuszczone środki własne w wysokości co najmniej 25 mln zł, w tym co najmniej 10 mln zł w środkach płynnych (rozumianych jako lokaty określone dla funduszu rynku pieniężnego, o którym mowa w art. 178 ustawy o funduszach inwestycyjnych);
- zarządzać odpowiednią liczbą funduszy lub subfunduszy zdefiniowanej daty.

Nie. Każda z nich dokonuje wyboru instytucji finansowej we własnym zakresie, w porozumieniu z działającą w danej spółce zakładową organizacją związkową, a jeśli takiej nie ma - z reprezentacją osób zatrudnionych, wyłonioną w trybie przyjętym w tej spółce.

Wyboru instytucji finansowej należy dokonywać mając na uwadze najlepiej rozumiany interes pracowników, w szczególności na podstawie oceny proponowanych przez instytucje finansowe warunków zarządzania środkami gromadzonymi w PPK, ich efektywności w zarządzaniu aktywami oraz posiadanego przez nie doświadczenia w zarządzaniu funduszami inwestycyjnymi lub funduszami emerytalnymi.

Obowiązujące od 24 czerwca 2020 r. przepisy (zmiany w art. 7 ustawy o PPK) pozwalają organom wykonawczym jednostek samorządu terytorialnego (JST) na wybór jednej instytucji finansowej dla jednostek organizacyjnych danej JST. Innymi słowy, wójt (burmistrz, prezydent miasta), zarząd powiatu albo zarząd województwa może, w imieniu podmiotów zatrudniających będących jednostkami organizacyjnymi danej JST, dokonać wyboru instytucji finansowej, z którą te podmioty zatrudniające zawrą umowy o zarządzanie PPK.

Należy jednak pamiętać, że również w takiej sytuacji konieczny będzie udział tzw. strony społecznej. Oznacza to, że również taki wspólny wybór powinien być dokonywany w porozumieniu z przedstawicielami organizacji związkowych działających w jednostkach organizacyjnych objętych wyborem lub oczywiście, jeśli związków zawodowych tam nie ma, z przedstawicielami reprezentacji osób zatrudnionych, wyłonionymi w trybie przyjętym w takich jednostkach.

Jeżeli na miesiąc przed upływem terminu, w którym jednostki organizacyjne są obowiązane do zawarcia umowy o zarządzanie PPK, nie zostanie osiągnięte porozumienie ze stroną społeczną, wójt (burmistrz, prezydent miasta), zarząd powiatu albo zarząd województwa sam wybierze instytucję finansową, z którą te jednostki zawrą umowę o zarządzanie PPK.

Przypominamy: pracodawcy należący do sektora finansów publicznych zostali objęci ustawą o PPK od 1 stycznia 2021 roku. Mają oni obowiązek zawarcia umowy o zarządzanie PPK do 26 marca 2021 r. oraz umowy o prowadzenie PPK do 10 kwietnia 2021 roku (art. 137 ustawy o PPK).

W art. 134 ust. 2 ustawy o PPK, dla podmiotów wchodzących do tego systemu w czterech kolejnych etapach, ustanowiono poniższe terminy na zawarcie umów o prowadzenie PPK:

- 12 listopada 2019 r. - dla pracodawców (250+) z I etapu;

- 10 listopada 2020 r. - dla pracodawców (50+) z II etapu;

- 10 listopada 2020 r. - dla pracodawców (20+) z III etapu;

- 10 maja 2021 r. - dla pozostałych podmiotów zatrudniających.

Uwaga! Pracodawcy będący jednostkami sektora finansów publicznych zawierają umowy o prowadzenie PPK do 10 kwietnia 2021 r.

Po upływie okresu przejściowego dla danego pracodawcy, zgodnie z art. 16 ustawy o PPK, umowę o prowadzenie PPK - w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej - należy zawrzeć nie później niż do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin 3-miesięcy zatrudnienia – chyba, że przed tym terminem pracownik złoży pisemną deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.
 

Pracodawca ma obowiązek zapisać do PPK osoby spełniającedefinicję osoby zatrudnionej, jeśli osoby te nie złożyły deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Pracodawca nie może zapisać do PPK osób, które mają ukończone 7O lat, a te, które skończyły 55 lat, może zapisać tylko, gdy złożą one wniosek o zawarcie umowy o prowadzenie PPK. Ponadto, co do zasady, każda osoba zapisywana do PPK powinna mieć wymagany ustawa o PPK okres zatrudnienia.  

To, kogo należy uznać za osobę zatrudnioną, wynika z definicji osoby zatrudnionej zamieszczonej w ustawie o PPK (art. 2 ust. 1 pkt 18). Zgodnie z tą definicją przez osoby zatrudnione należy rozumieć osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z niżej wymienionych tytułów w RP w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli:

- pracowników w rozumieniu kodeksu pracy - wyjątkiem są pracownicy przebywający na urlopach górniczych i urlopach dla pracowników zakładu przeróbki mechanicznej węgla oraz młodociani,
- osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą, które ukończyły 18. rok życia,
-członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych spółdzielni kółek rolniczych,
- osoby fizyczne, które ukończyły 18. rok życia, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z art. 750 kodeksu cywilnego stosuje się przepisy dotyczące zlecenia,
- osoby wskazane powyżej, przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego, 
- członków rad nadzorczych wynagradzanych z tytułu pełnienia tych funkcji.

Podpisanie umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz nowego pracownika następuje poprzez dopisanie go do listy uczestników PPK. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PPK lista osób będących uczestnikami PPK stanowi załącznik do umowy o prowadzenie PPK, którego zmiana nie stanowi zmiany tej umowy.

Za datę zawarcia umowy o prowadzenie PPK należy uznać datę przyjęcia przez instytucję finansową oświadczenia woli złożonego przez podmiot zatrudniający, w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej, bez zastrzeżenia zmiany lub uzupełnienia jego treści.

Jeżeli 1 stycznia 2021 r. oraz na dzień zawarcia umowy o prowadzenie PPK dany zleceniobiorca jest zatrudniony i podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu tego zlecenia oraz nie złożył wcześniej deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, podmiot zatrudniający zawiera w jego imieniu i na jego rzecz umowę o prowadzenie PPK.

Tak, dla osób zatrudnionych po 1 stycznia 2021 r. należy brać pod uwagę okres zatrudnienia w danym podmiocie zatrudniającym. Oznacza to, że umowa o prowadzenie PPK, w imieniu i na rzecz takiej osoby, może być zawarta dopiero po upływie 3-miesięcznego okresu zatrudnienia.

Tak. W zakresie sposobu obliczania 3-miesięcznego okresu zatrudnienia, o którym mowa w art. 16 ustawy o PPK, wskazać należy na dyspozycję art. 110 kodeksu cywilnego, który, w przypadku braku regulacji określającej sposób obliczania terminu oznaczonego ustawą, nakazuje stosować w tym zakresie przepisy kodeksu cywilnego. Należy więc przyjąć, że okres 3-miesięcy, o którym mowa w art. 16 ustawy o PPK, oznacza 90 dni.

Należy zauważyć, że art. 300 kodeksu pracy w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy każe do stosunku pracy stosować odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są sprzeczne z zasadami prawa pracy. Przepis ten stanowi więc uzasadnienie dla przyjęcia do obliczania okresu zatrudnienia w przypadku umów regulowanych kodeksem pracy zasad wynikających z kodeksu cywilnego.

Pracodawca zawiera umowę o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz pracownika  nie wcześniej niż po upływie 14 dni zatrudnienia i, nie później niż do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin 3 miesięcy zatrudnienia.  Do okresu zatrudnienia wlicza się okresy zatrudnienia u tego pracodawcy z poprzednich 12 miesięcy.

Termin zawarcia umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz osoby, która przed ponownym zatrudnieniem była zatrudniona u danego pracodawcy przez co najmniej 3-miesiące w okresie 12 miesięcy poprzedzających pierwszy dzień ponownego zatrudnienia, należy ustalić przyjmując, że miesiąc, w którym osoba ta jest ponownie zatrudniana, jest miesiącem, w którym upłynął wymagany okres zatrudnienia. Tym samym, umowę o prowadzenie PPK dla takiej osoby pracodawca powinien zawrzeć nie później niż do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osoba ta została ponownie zatrudniona w danym podmiocie zatrudniającym.

Osoba zatrudniona, w imieniu i na rzecz której zawarto umowę o prowadzenie PPK, pozostaje uczestnikiem PPK nawet jeśli zakończy zatrudnienie. Wobec powyższego, w przypadku ponownego zatrudnienia pracownika nie będzie potrzeby ponownego zawierania dla tej osoby umowy o prowadzenie PPK.

Każda z instytucji finansowych oferujących utworzenie PPK może posługiwać się własnym wzorem umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK. Postanowienia tych umów są również elementem negocjacji w ramach oferty poszczególnych instytucji.

Nie. Podmiot zatrudniający nie zawiera umowy o prowadzenie PPK dla osób zatrudnionych, które najpóźniej na pierwszy dzień zatrudnienia ukończyły 70 rok życia. Wiek osób zatrudnionych w danym podmiocie na dzień objęcia tego podmiotu przepisami ustawy o PPK należy weryfikować właśnie na ten dzień. Kolejną weryfikację wieku należy przeprowadzić na dzień zawarcia, w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej, umowy o prowadzenie PPK. Nie należy zawierać umowy o prowadzenie PPK z osobą, która na dzień zawarcia tej umowy będzie mieć ukończone 70 lat.

Podstawą naliczenia wpłat do PPK jest wynagrodzenie uczestnika PPK.

Wynagrodzenie, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 40 ustawy o PPK, stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, o której mowa w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy, z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

Maksymalny limit wpłat i dopłat możliwych do dokonania na wszystkie rachunki PPK uczestnika PPK wynosi w danym roku kalendarzowym równowartość w złotych kwoty 50 000 dolarów amerykańskich, według średniego kursu dolara amerykańskiego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień 31 grudnia roku poprzedzającego dany rok kalendarzowy. Po przekroczeniu tego limitu dalsze wpłaty i dopłaty na rachunek PPK uczestnika PPK nie są dokonywane.

Tak. Okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia należy sumować. Do okresu zatrudnienia, o którym mowa w art. 16 ustawy o PPK, nie należy wliczać okresów zatrudnienia, podczas których osoba zatrudniona podlegała dobrowolnie ubezpieczeniom społecznym oraz okresów zatrudnienia na podstawie innego tytułu do ubezpieczeń niż tytuły wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK.

Osoby podlegające dobrowolnie ubezpieczeniom społecznym oraz osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym na podstawie innych tytułów niż wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK nie spełniają definicji osoby zatrudnionej, do której odwołuje się art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy o PPK, definiujący okres zatrudnienia.

Pracodawca jest zobowiązany do przekazania instytucji finansowej danych wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o PPK. Są to: imię (imiona), nazwisko, adres zamieszkania, adres do korespondencji, numer telefonu, adres poczty elektronicznej, numer PESEL lub data urodzenia w przypadku osób nieposiadających numeru PESEL, a także seria i numer dowodu osobistego lub numer paszportu albo innego dokumentu potwierdzającego tożsamość w przypadku osób, które nie posiadają obywatelstwa polskiego.

Adres poczty elektronicznej, numer telefonu, a w przypadku osób posiadających numer PESEL również rodzaj, seria i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość nie stanowią jednak obligatoryjnej danej uczestnika PPK, której podanie jest niezbędne do zawarcia dla niego umowy o prowadzenie PPK.
 

Tak, przekazywanie danych identyfikujących uczestnika PPK do instytucji finansowej jest obowiązkiem pracodawcy. Ma więc on prawo zbierać te dane od osób zatrudnionych. Zaznaczyć natomiast należy, że adres poczty elektronicznej nie stanowi elementu niezbędnego do zawarcia w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej umowy o prowadzenie PPK (analogicznie jest z numerem telefonu).

Pracodawca i instytucja finansowa działają niezależnie od siebie - powinni być traktowani jako oddzielni administratorzy danych osobowych uczestników PPK. To oznacza, że pomiędzy nimi nie powinna być zawarta umowa o powierzenie przetwarzania danych osobowych uczestników PPK.

Do okresu zatrudnienia, istotnego dla zawarcia umowy o prowadzenie PPK, wlicza się okresy zatrudnienia z poprzednich 12 miesięcy, które miały miejsce u obecnego pracodawcy, a także okresy zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów obecny pracodawca jest następcą prawnym tego poprzedniego pracodawcy.

Nie. Zleceniobiorca podlegający dobrowolnie ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym nie mieści się w katalogu osób zatrudnionych, zawartym w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK. Zgodnie z tym przepisem osoby zatrudnione to m.in. osoby wykonujące pracę na podstawie umowy zlecenia, podlegające z tego tytułu obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Nie, osoby zatrudnione, które ukończyły 70. rok życia, nie mogą przystąpić do PPK.

W związku z tym, że osoby, które nie ukończyły 18 lat, nie spełniają definicji osoby zatrudnionej, nie należy w imieniu i na rzecz tych osób zawierać umowy o prowadzenie PPK. Podmiot zatrudniający zawiera w imieniu i na rzecz takich osób umowę o prowadzenie PPK - nie wcześniej niż po upływie 14 dni zatrudnienia i, nie później niż do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin 3 miesięcy zatrudnienia w tym podmiocie, liczonych od dnia ukończenia przez tę osobę 18. roku życia (tj. od dnia urodzin tej osoby), jeżeli taki zatrudniony podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułów wymienionych w katalogu z art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK. 

Osoby przebywające na zwolnieniu lekarskim mogą być zapisane do PPK, tzn. w ich imieniu i na ich rzecz  może zostać zawarta umowa o prowadzenie PPK.

Należy przy tym pamiętać, że wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy nie stanowią podstawy do naliczania wpłat do PPK, co oznacza, że przez okres korzystania ze zwolnienia lekarskiego nie będą dokonywane wpłaty na rachunek PPK tych osób.

Nie. Stażysta nie zostanie zapisany do PPK. Nie jest on bowiem osobą zatrudnioną w rozumieniu ustawy o PPK.

Tak, ale tylko wtedy, gdy w miesiącu, w którym planowane jest zawarcie umowy o prowadzenie PPK, pracownik przebywający na urlopie bezpłatnym uzyskał ze stosunku pracy przychód, który stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Nie. Jeśli pracownik złożył pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przed zawarciem w jego imieniu umowy o prowadzenie PPK, pracodawca nie zawiera dla niego tej umowy.

W takiej sytuacji umowę o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz tego pracownika pracodawca powinien zawrzeć niezwłocznie po zauważeniu swojej pomyłki (tj. zidentyfikowaniu lub otrzymaniu informacji o tym, że dana osoba na dzień zawarcia umowy o prowadzenie PPK spełniała warunki do zawarcia tej umowy w jej imieniu).

W przypadku, gdy pracownik, w imieniu i na rzecz którego pracodawca nie zawarł umowy o prowadzenie PPK ze względu na złożenie przez niego deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, złoży wniosek o dokonywanie wpłat do PPK, pracodawca powinien zawrzeć w jego imieniu i na jego rzecz umowę o prowadzenie PPK niezwłocznie po złożeniu tego wniosku.

Nie. Dla zawarcia umowy o prowadzenie PPK dla osoby, która posiada numer PESEL, nie jest konieczne przekazanie instytucji finansowej przez pracodawcę rodzaju dokumentu tożsamości tej osoby ani serii i numeru jej dokumentu tożsamości.

Nie. Dla tych osób okres zatrudnienia nie ma znaczenia. 

Tak. Umowy o prowadzenie PPK to umowy zawierane na odległość, co wynika z art. 4 ust. 2 ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Należy mieć jednak na uwadze, że ustawa o PPK jest regulacją szczególną w stosunku do ustawy o prawach konsumenta i z tego względu ustawa o prawach konsumenta powinna być stosowana wyłącznie wtedy, jeśli nie będzie to sprzeczne z przepisami ustawy o PPK.

Do zawarcia umowy o prowadzenie PPK nie jest wymagane otrzymanie przez pracodawcę potwierdzenia przyjęcia przez instytucję finansową listy uczestników PPK.

Za datę zawarcia umowy o prowadzenie PPK należy uznać datę przyjęcia przez instytucję finansową oświadczenia woli złożonego przez podmiot zatrudniający w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej bez zastrzeżenia zmiany lub uzupełnienia jego treść, czyli - innymi słowy - pliku z kompletnymi i poprawnymi danymi osób zatrudnionych. 

Tak. Pracodawca jest zobowiązany do zawarcia umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz wszystkich osób, mających wymagany ustawą o PPK okres zatrudnienia, które ukończyły 18 lat i nie ukończyły 55 lat i które spełniają definicję osoby zatrudnionej (jeśli nie złożyły wcześniej deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK). Umowę o prowadzenie PPK - w imieniu i na rzecz osób, które ukończyły 55 lat, ale nie ukończyły 70 lat  pracodawca zawiera wyłącznie na ich wniosek. Pracodawca nie zawiera umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz osób, które ukończyły 70 lat.

Nie. W przypadku niezawarcia przez pracodawcę (w terminie wynikającym z art. 134 ustawy o PPK) umowy o zarządzanie PPK oraz zawarcia tej umowy w następstwie otrzymania wezwania skierowanego przez PFR, umowa o zarządzanie PPK powinna być zawarta nie później niż na 10 dni roboczych przed dniem zawarcia umowy o prowadzenie PPK.

Nie. Do okresu zatrudnienia wymaganego do zawarcia umowy o prowadzenie PPK nie należy wliczać okresów zatrudnienia, podczas których osoba zatrudniona podlegała dobrowolnie ubezpieczeniom społecznym oraz okresów zatrudnienia na podstawie innego tytułu do ubezpieczeń niż tytuły wymienione w definicji osoby zatrudnionej.

Osoby podlegające dobrowolnie ubezpieczeniom społecznym oraz osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym na podstawie innych tytułów niż wymienione w katalogu z art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK nie spełniają definicji osoby zatrudnionej, do której odwołuje się art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy o PPK, definiujący okres zatrudnienia.

Okres urlopu bezpłatnego należy uwzględnić przy ustalaniu okresu zatrudnienia, jeżeli w miesiącu, w którym pracownik przebywał na urlopie bezpłatnym, uzyskał ze stosunku pracy przychód, który stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Podmiot zatrudniający zawiera umowę o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej, która ukończyła 55 lat i nie ukończyła 70 roku życia, wyłącznie na jej wniosek.

Pierwsze wpłaty do PPK oblicza się i pobiera się od wynagrodzenia wypłaconego uczestnikowi PPK po powstaniu stosunku prawnego wynikającego z umowy o prowadzenie PPK. Pierwsze wpłaty są dokonywane w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane.

Zasadniczo nie. O ile pracownik sam nie zrezygnuje z dokonywania wpłat do PPK, pracodawca nie może zrezygnować z dokonywania wpłat podstawowych na PPK pracownika, gdyż jest to jego obowiązek ustawowy.

Ustawa o PPK przewiduje jednak wyjątkowe sytuacje, w których pracodawca nie finansuje tych wpłat. I tak, pracodawca nie finansuje wpłat (zarówno podstawowych, jak i dodatkowych):
1) w okresie przestoju ekonomicznego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy oraz w okresie obniżonego wymiaru czasu pracy, o którym mowa w art. 2 pkt 2 tej ustawy,
2) w przypadku zaistnienia przesłanek niewypłacalności pracodawcy, o których mowa w ustawie z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
3) w okresie przejściowego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej lub ograniczenia jej prowadzenia na skutek powodzi i braku środków na wypłatę wynagrodzeń dla pracowników, o których mowa w art. 23 ustawy z 16 września 2011 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi.

Dodatkowo pracodawca, który po utworzeniu PPK utworzył PPE, może zwolnić się - od miesiąca następującego po miesiącu, w którym PPE został zarejestrowany - z finansowania wpłat podstawowych i dodatkowych do PPK za pracowników, którzy przystąpili do PPE, zawierając porozumienie w tej sprawie z działającą u niego zakładową organizacją związkową. Warunkiem jest, aby odprowadzana składka podstawowa do PPE wynosiła co najmniej 3,5%.

Rachunek PPK to prywatny rachunek uczestnika PPK, na którym są gromadzone jego oszczędności.

Formalnie jest to zapis w rejestrze uczestników funduszu inwestycyjnego lub w subrejestrze uczestników subfunduszu funduszu inwestycyjnego z wydzielonymi subfunduszami, lub w rejestrze członków funduszu emerytalnego, lub wyodrębniony rachunek w ubezpieczeniowym funduszu kapitałowym, prowadzony na zasadach określonych w ustawie o PPK, a w zakresie w niej nieuregulowanym - na zasadach określonych w ustawie o funduszach inwestycyjnych, w ustawie o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz w ustawie o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Nie, pracodawca nie ma takich danych. Informacje o wysokości środków zgromadzonych na rachunku PPK pracownika, wysokości wpłat dokonanych na ten rachunek w poprzednim roku kalendarzowym oraz innych transakcjach zrealizowanych na tym rachunku w poprzednim roku kalendarzowym będzie przekazywała uczestnikowi PPK instytucja finansowa w terminie do ostatniego dnia lutego.

Uczestnik PPK może na bieżąco sprawdzać stan swojego rachunku PPK w serwisie instytucji finansowej, która prowadzi jego PPK (po uzyskaniu dostępu do swojego konta).

Ponadto, aby ułatwić dostęp do informacji o posiadanych rachunkach oraz wartości zgromadzonych środków, powstał Serwis MojePPK, agregujący dane z Ewidencji PPK, prowadzonej przez PFR SA. Do Serwisu MojePPK można zalogować się poprzez stronę mojeppk.pl lub bezpośrednio pod adresem: rachunek.mojeppk.pl. Logowanie jest możliwe poprzez profil zaufany (czyli na przykład przez bankowość elektroniczną) lub za pomocą utworzonego w serwisie konta. Portal ma charakter wyłącznie informacyjny i nie pozwala na składanie żadnych dyspozycji, związanych z oszczędnościami. 

Nie. Wynagrodzenie, od którego powinna zostać naliczona wpłata do PPK, nie obejmuje podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

Przy ustalaniu wynagrodzenia stanowiącego podstawę do obliczenia wysokości wpłat do PPK powinny być uwzględniane tylko te składniki, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Premie co do zasady są wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a tym samym powinny zostać uwzględnione w wynagrodzeniu stanowiącym podstawę do obliczenia wysokości wpłat do PPK. Natomiast nagrody jubileuszowe, o ile są przyznawane nie częściej niż co 5 lat, nie są wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a tym samym nie powinny zostać uwzględnione w wynagrodzeniu stanowiącym podstawę do obliczenia wysokości wpłat do PPK.

Diety przysługujące na podstawie i do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 2013 r. poz. 167) nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Jeżeli jednak pracodawca zdecyduje się na wprowadzenie diet wyższych niż przewidują to regulacje w tym zakresie, będzie zobowiązany od kwoty nadwyżki odprowadzić składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a tym samym uwzględnić kwotę nadwyżki w wynagrodzeniu, stanowiącym podstawę naliczenia wpłat 

Tak. Podmiot zatrudniający jest zobowiązany do naliczenia wpłat do PPK od wszystkich składników wynagrodzenia, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Zgodnie bowiem z art. 2 ust 1. pkt 40 ustawy o PPK wynagrodzenie, które stanowi podstawę naliczenia wpłat do PPK, jest definiowane jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, o której mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

Tak. W związku z tym, że nieodpłatne udostępnienie mieszkania pracownikowi stanowi przychód ze stosunku pracy, który należy wliczyć do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, od wartości tego świadczenia należy naliczyć wpłaty do PPK.

Wszystkie wpłaty do PPK podmiot zatrudniający będzie przekazywał na jedno konto do instytucji finansowej i dopiero tam będą one być dzielone na indywidulane rachunki uczestników PPK.

Wpłaty do PPK nalicza się od wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu, a nie przysługującego za dany miesiąc. To oznacza, że dla naliczenia wpłat do PPK kluczowa jest data wypłaty danego składnika wynagrodzenia.

Przykład:
Uczestnik PPK w styczniu 2021r. złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Następnie w grudniu 2021 r. złożył wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. W styczniu 2022 r. uczestnik otrzymał premię roczną za 2021 r. Od premii rocznej należy naliczyć wpłaty do PPK - pomimo, że jest to premia za rok, w którym pracownik nie należał do programu PPK.

W sytuacji dokonywania korekt wynagrodzenia nadpłaconego w związku z dostarczeniem zaświadczenia lekarskiego ZUS ZLA po terminie wypłaty wynagrodzenia, podmiot zatrudniający, który naliczył, pobrał, a następnie dokonał wpłaty do PPK od nadpłaconego wynagrodzenia, powinien w miesiącu, w którym rozliczył korektę wynagrodzenia za ten miesiąc, obliczyć i dokonać wpłaty do PPK od wynagrodzenia obniżonego o kwotę tej nadpłaty.

Jeżeli podmiot zatrudniający dokonał korekty podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, ale w związku z nieobecnością pracownika nie odliczył z wynagrodzenia kwoty nadpłaty, dokona korekty wpłat do PPK w tym miesiącu, w którym dokona stosownego odliczenia z wynagrodzenia uczestnika PPK.

Nie, w przypadku przekroczenia przez osobę zatrudnioną limitu 30-krotności kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego wpłaty do PPK powinny być nadal naliczane, pobierane i dokonywane.

W myśl art. 97 ust. 3 ustawy o PPK w przypadku rozpoczęcia wypłat środków zgromadzonych na rachunku uczestnika PPK po osiągnięciu przez niego 60. roku życia wpłaty do PPK nie są dokonywane. Oznacza to, że jeśli uczestnik PPK, który posiada równolegle dwa zatrudnienia i dwa rachunki PPK, po ukończeniu 60. roku życia złoży wniosek o wypłatę środków zgromadzonych na jednym rachunku PPK, to żaden z dwóch podmiotów zatrudniających nie powinien już dokonywać za tego uczestnika wpłat do PPK.

Nie, nie ma obowiązku wysyłania do instytucji finansowej listy z podziałem na terminy wypłaty wynagrodzenia.

Jeżeli w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej została zawarta umowa o prowadzenie PPK i uczestnik PPK nie złożył deklaracji rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, to wpłaty na rzecz tego uczestnika będą dokonywane do momentu rozpoczęcia wypłat środków zgromadzonych na rachunku PPK. Czas trwania umowy o prowadzenie PPK nie ma związku z wiekiem uczestnika.

Tak. Wpłaty do PPK naliczamy od wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu, a nie przysługującego za dany miesiąc.

Zgodnie z art. 87 par. 1 kodeksu pracy z wynagrodzenia za pracę - po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłat dokonywanych do pracowniczego planu kapitałowego, w rozumieniu ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych, jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania - podlegają potrąceniu tylko następujące należności:

-sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych,
- sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne,
- zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi,
- kary pieniężne przewidziane w art. 108 kodeksu pracy.

Potrąceń dokonuje się w kolejności podanej wyżej. A zatem pracodawca zatrudniający pracownika, który nie złożył deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK - po otrzymaniu pisma od komornika o zajęciu wynagrodzenia tego pracownika - zobowiązany będzie najpierw odliczyć z niego składki na ubezpieczenia społeczne, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłaty na PPK, a dopiero od pozostałej kwoty dokonać potrącenia w ramach prowadzonej z wynagrodzenia egzekucji.

Zasadą jest, że - o ile pracownik sam nie zrezygnuje z dokonywania wpłat do PPK - pracodawca nie może zrezygnować z finansowania i dokonywania wpłat podstawowych na rachunek PPK pracownika. Jest to jego obowiązek ustawowy.

Ustawa o PPK przewiduje jednak wyjątkowe sytuacje, w których pracodawca nie finansuje tych wpłat. I tak, pracodawca nie finansuje wpłat (zarówno podstawowych, jak i dodatkowych):
1) w okresie przestoju ekonomicznego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy oraz w okresie obniżonego wymiaru czasu pracy, o którym mowa w art. 2 pkt 2 tej ustawy,
2) w przypadku zaistnienia przesłanek niewypłacalności pracodawcy, o których mowa w ustawie z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
3) w okresie przejściowego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej lub ograniczenia jej prowadzenia na skutek powodzi i braku środków na wypłatę wynagrodzeń dla pracowników, o których mowa w art. 23 ustawy z 16 września 2011 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi.

Dodatkowo pracodawca, który po utworzeniu PPK utworzył PPE, może zwolnić się - od miesiąca następującego po miesiącu, w którym PPE został zarejestrowany - z finansowania wpłat podstawowych i dodatkowych do PPK za pracowników, którzy przystąpili do PPE, zawierając porozumienie w tej sprawie z działającą u niego zakładową organizacją związkową. Warunkiem jest, aby odprowadzana składka podstawowa do PPE wynosiła co najmniej 3,5%.

Tak. Ustanie zatrudnienia pozostaje bez wpływu na obowiązek naliczenia i dokonania wpłat do PPK. To oznacza, że pracodawca powinien naliczyć wpłaty do PPK od wynagrodzenia wypłacanego uczestnikowi PPK po ustaniu zatrudnienia, o ile przed jego wypłatą uczestnik nie złożył deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Wyjątek stanowi sytuacja, w której po ustaniu zatrudnienia uczestnika PPK pracodawca zmienił instytucję finansową.

Pracodawca powinien naliczyć wpłaty do PPK finansowane przez uczestnika PPK od wynagrodzenia wypłaconego temu uczestnikowi po ustaniu zatrudnienia zgodnie z jego ostatnią deklaracją dotyczącą wpłat do PPK. Natomiast wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający powinny zostać naliczone w wysokości obowiązującej w terminie ich naliczenia zgodnie z umową o zarządzanie PPK.

Nie. Pracodawca nie ma obowiązku naliczyć wpłat do PPK od wynagrodzenia byłego pracownika, jeśli przed wypłatą tego wynagrodzenia doszło do rozwiązania umowy o zarządzanie PPK zawartej z instytucją finansową, z którą została zawarta umowa o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz tego pracownika. W takim przypadku nie będzie bowiem podstawy prawnej do takiego działania pracodawcy. Wynika to z faktu, że wpłaty do PPK mogą być dokonywane przez podmiot zatrudniający tylko do instytucji finansowej, z którą ten podmiot ma zawartą umowę o zarządzanie PPK.

Nie. Przepisy nie przewidują możliwości wstecznego dokonywania zaległych wpłat do PPK w sytuacji, w której podmiot zatrudniający nie dopełnił tego obowiązku w ustawowym terminie. Taka regulacja mogłaby okazać się uciążliwa dla osoby zatrudnionej, np. w przypadku, gdy należałoby pobrać i dokonać jednorazowo wpłat do PPK za kilka lub nawet kilkanaście miesięcy. Szkoda, która powstała w związku z niedokonywaniem wpłat, powinna zostać zrekompensowana uczestnikowi PPK na zasadach wynikających z kodeksu cywilnego.

Pracodawca nie ponosi odpowiedzialności za brak lub błędne obliczenie, pobranie lub dokonanie wpłaty do PPK wtedy, gdy zostało to spowodowane przekazaniem mu przez osobę zatrudnioną (np. zleceniobiorcę) błędnych informacji, których konsekwencją było błędne ustalenie w przedmiocie podlegania przez daną osobę ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Nie. Podmiot zatrudniający, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, nie może zwolnić się z obowiązku finansowania wpłat do PPK. Dla wyłączenia obowiązku finansowania przez niego wpłat do PPK niezbędne jest bowiem zawarcie porozumienia zakładową organizacją związkową.

Przepisy ustawy o PPK nie określają zasad zaokrąglania wpłat do PPK. Tym samym należy przyjąć ogólne zasady zaokrąglania, tj. z dokładnością do części setnych złotego, zwiększając ostatnią cyfrę o jeden, jeśli sąsiednia z prawej cyfra jest większa lub równa 5.

Korekt wpłat do PPK należy dokonywać opierając się na zasadzie bilansowania. Co oznacza, że w przypadku dokonania wpłat do PPK obliczonych od zaniżonej lub zawyżonej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, należy w następnym miesiącu obliczyć te wpłaty od podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe odpowiednio podwyższonej o kwotę tej niedopłaty lub zaniżonej o kwotę nadpłaty.

Jeżeli podmiot zatrudniający dokonał korekty podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, ale w związku z nieobecnością pracownika nie wypłacił temu uczestnikowi PPK wynagrodzenia i nie odliczył z wynagrodzenia kwoty nadpłaty, dokona korekty wpłat do PPK w tym miesiącu, w którym dokona stosownego odliczenia z wynagrodzenia uczestnika PPK.

Po zawarciu umowy o zarządzanie PPK z nową instytucją finansową i wypowiedzeniu umowy o zarządzanie PPK dotychczasowej instytucji, bieżące wpłaty do PPK powinny być dokonywane na rachunek instytucji dotychczasowej (chyba, że strony umowy umówiły się inaczej). Dopiero po rozwiązaniu dotychczasowej umowy o zarządzanie PPK wpłaty do PPK będą dokonywane do nowej instytucji finansowej, z którą podmiot zatrudniający zawarł nową umowę o zarządzenie PPK oraz umowę o prowadzenie PPK.

Każda kwota będąca wynagrodzeniem w rozumieniu ustawy o PPK, wypłacona uczestnikowi PPK od chwili zawarcia w imieniu i na rzecz tego uczestnika PPK umowy o prowadzenie PPK, w czasie obowiązywania tej umowy i w okresach, gdy nie obowiązuje deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, stanowi wynagrodzenie, od którego należy naliczyć wpłaty do PPK. Nie ma przy tym znaczenia, czy w chwili, w której powstał tytuł do wypłaty tej kwoty uczestnikowi, była zawarta na jego rzecz umowa o prowadzenie PPK. Oznacza to, że jeśli uczestnik PPK był już zatrudniony u danego pracodawcy i po ponownym zatrudnieniu pracodawca wypłaca mu wynagrodzenie należne za poprzedni okres zatrudnienia (z kodem 30 00), to również od tej kwoty powinien naliczyć wpłatę do PPK, nawet jeśli w okresie poprzedniego zatrudnienia pracownik nie był uczestnikiem PPK lub jeśli w okresie poprzedniego zatrudnienia obowiązywała deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Tak. Wpłaty do PPK, które zostały w terminie naliczone i pobrane, a jedynie nie zostały dokonane (przekazane) do PPK, są wpłatami spóźnionymi i dopuszczalne jest ich dokonanie do PPK. Jeżeli wpłaty do PPK nie zostały naliczone i pobrane lub zostały naliczone, lecz nie zostały pobrane przez podmiot zatrudniający w terminie, nie jest dopuszczalne ich późniejsze naliczenie, pobranie i przekazanie do instytucji finansowej. Takie wpłaty do PPK są wpłatami zaległymi.

Przepisy ustawy o PPK nie przewidują możliwości wstecznego dokonywania wpłat zaległych do PPK w sytuacji, w której podmiot zatrudniający nie dopełnił tego obowiązku w ustawowym terminie. Szkoda, która powstała w związku z niedokonywaniem wpłat, powinna zostać zrekompensowana uczestnikowi PPK na zasadach wynikających z kodeksu cywilnego.

Jeśli świadczenie niepieniężne nie jest wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jego wartość stanowi podstawę naliczenia wpłat do PPK. W sytuacji, gdy uczestnik PPK nie otrzymał w danym miesiącu żadnego wynagrodzenia poza świadczeniem niepieniężnym, stanowiącym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podmiot zatrudniający jest zobowiązany do naliczenia i dokonania wpłat do PPK tylko tych finansowanych przez siebie. Podmiot zatrudniający nie będzie miał bowiem możliwości pobrania wpłat do PPK z wynagrodzenia uczestnika PPK, ponieważ takie wynagrodzenie nie zostanie uczestnikowi wypłacone.

Tak. W związku z tym, że wynagrodzenie wypłacone uczestnikowi PPK stanowi przychód ze stosunku pracy, to - jeśli pracodawca naliczył i pobrał z tego wynagrodzenia wpłaty do PPK - powinien przekazać je do instytucji finansowej, mimo że przed ich przekazaniem uczestnik PPK zmarł (środki zgromadzone na rachunku uczestnika PPK podlegają dziedziczeniu).

Nie. W sytuacji, gdy wynagrodzenie uczestnika PPK wypłacone zostało członkom jego rodziny na podstawie art. 63 [1] kodeksu pracy, należy przyjąć, że wynagrodzenie to nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, a jest przychodem z praw majątkowych w rozumieniu przepisów podatkowych. Okoliczność ta przesądza o tym, że taki przychód nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a zatem od takich przychodów nie należy naliczać wpłat do PPK.

Oddelegowanie pracownika nie wpływa na zasady objęcia go PPK. To oznacza, że o ile pracownik spełnia definicję osoby zatrudnionej, zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK, pracodawca zobowiązany jest zawrzeć w jego imieniu i na jego rzecz umowę o prowadzenie PPK oraz odprowadzać wpłaty do PPK. Wpłaty do PPK za takiego pracownika będą naliczane od wynagrodzenia w rozumieniu ustawy o PPK i opodatkowane (dotyczy to wpłat finansowanych przez pracodawcę) na zasadach analogicznych jak wynagrodzenie.

Wynagrodzenie w rozumieniu ustawy o PPK to podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe uczestnika PPK, o której mowa w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy oraz z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika jest jego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowiące podstawę wymiaru składek przychody pracownika osiągane w walutach obcych przelicza się na złote w sposób przyjęty w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak. Pracodawca jest zobowiązany co 4 lata wznawiać dokonywanie wpłat od dnia 1 kwietnia (pierwszy raz w 2023 roku) za każdą osobę zatrudnioną, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, chyba że osoba ta ponownie zrezygnuje z ich dokonywania, składając pracodawcy nową deklarację o rezygnacji z ich dokonywania. W związku z tym, do końca lutego w roku, w którym obowiązuje automatyczne wznowienie wpłat, pracodawca powinien poinformować o tym wszystkie osoby, które do momentu przekazania tej informacji złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Kwotę wolną od potrąceń należy ustalać w oparciu o art. 87[1] kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem od wartości minimalnego wynagrodzenia ustalanego na podstawie odrębnych przepisów odlicza się składki na ubezpieczenia społeczne, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłaty dokonywane do pracowniczego planu kapitałowego, jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania. Chodzi tu o odliczenie faktycznie obowiązującej wartości procentowej wpłat do PPK finansowanych przez pracownika, zarówno w części obowiązkowej (wpłata podstawowa), jak i dobrowolnej (wpłata dodatkowa), liczonej od minimalnego wynagrodzenia za pracę.

W przypadku umów cywilnoprawnych należy pamiętać, że w myśl art. 833 &sect; 2[1] kodeksu postępowania cywilnego, art. 87 i art. 87[1] kodeksu pracy stosuje się odpowiednio do wszystkich świadczeń powtarzających się, których celem jest zapewnienie utrzymania albo stanowiących jedyne źródło dochodu dłużnika będącego osobą fizyczną.

Należy przyjąć, że uprawnienie do obniżenia wpłaty podstawowej do PPK finansowanej przez uczestnika PPK jest uzależnione wyłącznie od wysokości osiąganego wynagrodzenia. A zatem osoby zatrudnione na podstawie umów o pracę, nawet w niepełnym wymiarze czasu pracy, są uprawnione do złożenia deklaracji o obniżeniu wpłaty podstawowej, o ile ich wynagrodzenie nie przekracza kwoty 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia. Oznacza to, że nie przeliczamy wynagrodzenia takiej osoby do pełnego etatu.

Jeżeli uczestnik PPK przepracował tylko część miesiąca z przyczyn usprawiedliwionych (absencja chorobowa, urlop bezpłatny), ale podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, osiągana z tytułu umowy o pracę w przeliczeniu na pełny miesiąc, będzie wyższa niż kwota 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia (w umowie o pracę zagwarantowano kwotę wyższą niż 1,2-krotność minimalnego wynagrodzenia), należy przyjąć, że osoba zatrudniona w danym miesiącu nie ma prawa do zadeklarowania obniżenia wpłaty podstawowej na zasadach określonych w art. 27 ustawy o PPK.

Aby to ustalić, uczestnik PPK powinien zsumować wynagrodzenie uzyskiwane przez siebie ze wszystkich stosunków zatrudnienia, z których jest objęty obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi.

W związku z tym, że podmiot zatrudniający nie uwzględnia deklaracji obniżenia wpłaty podstawowej w każdym miesiącu, w którym wynagrodzenie uczestnika PPK osiągane w tym podmiocie przekracza kwotę 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia, podmiot zatrudniający powinien zweryfikować łączne wynagrodzenie osiągnięte w tym podmiocie przez tego uczestnika PPK na koniec każdego miesiąca. Taka sama zasada obowiązuje w przypadku, gdy wynagrodzenie jest wypłacane uczestnikowi więcej niż raz w miesiącu.

Pracodawca nie uwzględnia deklaracji w sprawie obniżenia wpłaty podstawowej do PPK w każdym miesiącu, w którym wynagrodzenie uczestnika PPK osiągane w tym podmiocie zatrudniającym przekracza kwotę odpowiadającą 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia. Oznacza to, że w każdym miesiącu, w którym wynagrodzenie pracownika (osiągane u tego pracodawcy) będzie wyższe niż wskazany w ustawie limit, pracodawca będzie zobowiązany do podwyższenia wysokości wpłaty podstawowej finansowanej przez pracownika do 2%.

Tak. Pracodawca może ustalić wysokość wpłaty dodatkowej w różnej wysokości dla poszczególnych grup pracowników. Jednakże zróżnicowanie wysokości procentowej wpłat dodatkowych będzie możliwe wyłącznie z uwzględnieniem długości okresu zatrudnienia w danym podmiocie albo jeśli wynikać to będzie z treści obowiązującego regulaminu wynagrodzeń, czy układu zbiorowego pracy.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o PPK wpłata dodatkowa może być różnicowana ze względu na długość okresu zatrudnienia w podmiocie zatrudniającym albo na podstawie postanowień regulaminu wynagrodzeń lub układu zbiorowego pracy obowiązującego w podmiocie zatrudniającym. Przy czym postanowienia regulaminu wynagrodzeń lub układu zbiorowego pracy nie mogą naruszać zasad równego traktowania w zatrudnieniu. Pracodawca, ustalając zasady przyznawania bądź różnicowania finansowanych przez siebie wpłat dodatkowych, powinien kierować się jedynie obiektywnymi kryteriami.

W przypadku wpłat do PPK należy brać pod uwagę miesiąc kalendarzowy, w którym jest faktycznie wypłacane wynagrodzenie, a nie miesiąc za jaki to wynagrodzenie przysługuje. Zgodnie z art. 27 ust. 7 ustawy o PPK zmieniona wysokość wpłaty dodatkowej lub rezygnacja z jej dokonywania obowiązuje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik PPK złożył zmianę deklaracji. A zatem deklaracja złożona w kwietniu o podwyższeniu wpłaty dodatkowej obowiązuje od maja. Oznacza to, że od wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi w maju pracodawca powinien odprowadzić już wpłatę w wyższej wysokości. Nie ma tu znaczenia za jaki miesiąc wynagrodzenie jest należne, a istotne jest w jakim miesiącu jest wypłacane.

Zgodnie z art. 27 ust. 7 ustawy o PPK zmieniona wysokość wpłaty dodatkowej obowiązuje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik PPK złożył dyspozycję takiej zmiany. Jeżeli uczestnik PPK złożył w danym miesiącu kilka deklaracji zmiany wpłaty dodatkowej, to obowiązująca będzie deklaracja złożona najpóźniej, czyli ostatnia złożona.

Tak. Umowa o zarządzanie PPK określa m.in. wysokość wpłat dodatkowych finansowanych przez podmiot zatrudniający dla poszczególnych grup osób zatrudnionych.

Tak. Wysokość wpłaty dodatkowej uczestnik PPK określa w deklaracji składanej pracodawcy. Uczestnik może, w formie zmiany deklaracji, zmienić wysokość wpłaty dodatkowej lub zrezygnować z jej dokonywania. Zmieniona wysokość wpłaty dodatkowej lub rezygnacja z jej dokonywania obowiązuje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik złożył zmianę deklaracji. 

Nie. Takie różnicowanie wpłat dodatkowych do PPK jest niedopuszczalne.

Tak. Wpłata dodatkowa finansowana przez podmiot zatrudniający może być różnicowana ze względu na długość okresu zatrudnienia w podmiocie zatrudniającym albo na podstawie postanowień regulaminu wynagrodzeń lub układu zbiorowego pracy, obowiązujących w podmiocie zatrudniającym. A zatem należy przyjąć, że podmiot zatrudniający może stosować zasadę opisaną w pytaniu pod warunkiem, że zostanie ona przewidziana w jednym z wymienionych aktów wewnątrzzakładowych oraz uwzględniona w treści umowy o zarządzanie PPK.

Tak. Pracodawca może zmienić wysokość wpłaty dodatkowej lub zrezygnować z jej finansowania. Wymaga to jednak zmiany umowy o zarządzanie PPK. Zmianę umowy o zarządzanie PPK pracodawca powinien uzgodnić z zakładową organizacją związkową lub - w razie braku zakładowej organizacji związkowej  z reprezentacją osób zatrudnionych.

Tak. Wpłatę powitalną (250 zł) otrzymuje pracownik, który przez co najmniej 3 pełne miesiące kalendarzowe był uczestnikiem PPK i za co najmniej 3 miesiące zostały dokonane wpłaty podstawowe, finansowane przez tego uczestnika PPK. Dopłatę roczną (240 zł) otrzymuje natomiast uczestnik PPK, którego wpłaty podstawowe i dodatkowe (finansowane przez niego samego i przez pracodawcę) w danym roku wyniosły co najmniej 3,5% 6-krotności minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w roku, za który dopłata jest należna. Uczestnicy PPK, których wpłaty podstawowe są niższe niż 2% (osoby o niższych dochodach), muszą zgromadzić co najmniej 25% powyższej kwoty.

Należy jednak pamiętać, że dopłata roczna nie przysługuje jeśli:
- uczestnik PPK w którymkolwiek miesiącu, w którym wysokość wpłat podstawowych finansowanych przez niego wynosiła mniej niż 2% jego wynagrodzenia, osiągał łączne miesięczne wynagrodzenie ze wszystkich źródeł przekraczające kwotę odpowiadającą 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia (art. 32 ust. 5 ustawy o PPK),
- uczestnik PPK po ukończeniu 60. roku życia rozpoczął dokonywanie wypłat środków zgromadzonych na jego rachunku PPK (art. 97 ust. 3 ustawy o PPK).

Informację na temat przekazanych na rachunek uczestnika PPK wpłat oraz o innych transakcjach zrealizowanych na tym rachunku uczestnik otrzymywać będzie do końca lutego każdego roku od instytucji finansowej, w której jest prowadzony jego rachunek PPK.

Nie. Za dany rok kalendarzowy uczestnik PPK może nabyć prawo tylko do jednej dopłaty rocznej, niezależnie od liczby prowadzonych dla niego rachunków PPK. Jeżeli uczestnik PPK jest stroną więcej niż jednej umowy o prowadzenie PPK, dopłata roczna podlega zewidencjonowaniu na rachunku PPK prowadzonym na podstawie umowy o prowadzenie PPK, która została zawarta w jego imieniu i na jego rzecz najpóźniej. Jeżeli tego samego dnia zawarto w imieniu uczestnika PPK i na jego rzecz więcej niż jedną umowę o prowadzenie PPK, dopłatę ewidencjonuje się na rachunku PPK, na którym wartość zgromadzonych środków jest większa.

Dopłata roczna powinna pojawić się na rachunku uczestnika PPK, który spełnił warunki do jej otrzymania, nie później niż do 15. kwietnia roku następującego po roku, za który przysługuje.

Nie. Wpłatę powitalną uczestnik PPK może otrzymać tylko raz. Trafi ona na jego rachunek PPK w terminie 45 dni po zakończeniu kwartału, w którym spełnił on wskazane w ustawie warunki. W imieniu ministra właściwego do spraw pracy przekaże ją uczestnikowi PFR.

Nie. Dopłatę roczną w wysokości 240 zł otrzymają uczestnicy PPK, których wpłaty podstawowe i dodatkowe w danym roku (finansowane przez pracownika i pracodawcę) wyniosą co najmniej 3,5% 6-krotności minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w roku, za który dopłata jest należna. Uczestnicy, których wpłaty podstawowe są niższe niż 2% (osoby o niższych dochodach), muszą zgromadzić co najmniej 25% powyższej kwoty.

Nie. Wysokość dopłaty rocznej jest jednakowa dla wszystkich i wynosi 240 zł.

Nie. Dopłata roczna nie przysługuje uczestnikowi PPK, który rozpoczął dokonywanie wypłat po ukończeniu 60. roku życia - niezależnie od tego, ile rachunków PPK posiada.

Tak. Jeśli uczestnik PPK spełnił warunki do nabycia prawa do dopłaty rocznej lub wpłaty powitalnej, powinna ona zostać przekazana na rachunek PPK zmarłego uczestnika.

Tak. Jeśli uczestnik PPK spełnił warunki do uzyskania dopłaty rocznej, nie ma przeszkód, aby ją otrzymał nawet, jeśli jej przekazanie na rachunek PPK nastąpi po dokonaniu zwrotu/wypłaty transferowej.

Nie. Wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a tym samym nie stanowią również podstawy do naliczenia składek na ubezpieczenie chorobowe, wypadkowe, zdrowotne oraz składek na fundusze pozaubezpieczeniowe (Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy  oraz Fundusz Emerytur Pomostowych).

Tak. Wpłaty do PPK finansowane przez pracodawcę - zarówno podstawowe, jak i dodatkowe - stanowią przychód uczestnika PPK (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Oznacza to, że pracodawca ma obowiązek naliczyć i pobrać od tych wpłat zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z obowiązującą danego pracownika skalą podatkową (12% albo 32%).

Przychód uczestnika PPK z tytułu wpłaty do PPK finansowanej przez podmiot zatrudniający powstaje z chwilą dokonania przez ten podmiot wpłaty tych środków do instytucji finansowej. Dokonanie tej wpłaty np. w marcu oznacza, że pracownik uzyskał przychód w marcu, a zatem zaliczka na podatek powinna zostać pobrana przez pracodawcę w marcu, od łącznych przychodów ze stosunku pracy. Jeżeli jednak wypłata wynagrodzenia miesięcznego (np. 10 marca) poprzedzi wpłatę do PPK (15 marca) i pracodawca nie będzie miał już z czego pobrać zaliczki na podatek w marcu (po 10 marca do końca marca pracodawca nie dokona już żadnej wypłaty pieniężnej na rzecz pracownika), to jej nie pobierze. W takim przypadku przychód pracownika z tego tytułu pracodawca doliczy do przychodu ze stosunku pracy wykazywanego w informacji PIT-11 za rok, w którym pracownik otrzymał ten przychód. W tej sytuacji u pracownika może wystąpić konieczność dopłaty podatku przy rozliczeniu rocznym.

Wpłata do PPK, sfinansowana przez podmiot zatrudniający, staje się przychodem uczestnika PPK z chwilą jej przekazania do instytucji finansowej. Należy wykazać ją w raporcie ZUS RCA za miesiąc, w którym dokonano tej wpłaty. Dla przykładu, jeśli pracownik (uczestnik PPK) otrzymał wynagrodzenie za grudzień 2021 roku w styczniu 2022 roku, a wpłata do PPK - w części finansowanej przez pracodawcę - została przekazana do instytucji finansowej w lutym 2022 roku, to tę wpłatę należy wykazać w imiennym raporcie miesięcznym ZUS RCA za luty 2022 roku.

Zakres obowiązku podatkowego osób fizycznych w Polsce ustalany jest w oparciu o miejsce zamieszkania dla celów podatkowych podatnika &ndash; rezydencję podatkową, a nie obywatelstwo.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ), osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł tych przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast, stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsce zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy).Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4a ustawy PIT).

Przychody osoby zatrudnionej będącej nierezydentem, uzyskane ze źródeł, o których mowa w art. 13 pkt 7-9 ustawy PIT (m.in. przychody osiągane z tytułu wykonywania umowy zlecenia), podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 29 ust 1 ustawy PIT. Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Polski przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9  pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 29 ust 2 ustawy PIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W związku z powyższym, jeżeli zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania przychód nierezydenta nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zostało udokumentowane za pomocą certyfikatu rezydencji, płatnik nie jest obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy PIT. W sytuacji, gdy przychód nierezydenta nie podlega opodatkowaniu w Polsce, również przychód uzyskany z tytułu wpłat na PPK finansowanych przez podmiot zatrudniający nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Przepisy ustawy o PPK dotyczą wszystkich osób zatrudnionych na podstawie tytułów wymienionych w katalogu z art. 2 ust. 1 pkt 18, podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tych tytułów w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z opisanego w pytaniu stanu faktycznego wynika, że wynagrodzenia za pracę pracowników będących rezydentami Szwajcarii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku, przychód pracowników uzyskany z wpłat do PPK finansowanych przez podmiot zatrudniający nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

W przypadku wskazywania w zeznaniu podatkowym PIT przychodu z tytułu wpłat do PPK finansowanych przez podmiot zatrudniający, przychody te powiększają wielkość świadczeń, które osoba zatrudniona uzyskuje od podmiotu zatrudniającego.

Zasady opodatkowania przychodów z wpłat na PPK finansowanych przez podmiot zatrudniający, wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są takie same jak przy innych świadczeniach wypłacanych tej osobie zatrudnionej. Także obowiązki płatnika są analogiczne do tych, które istnieją w stosunku do świadczeń wypłacanych tej osobie zatrudnionej przez ten podmiot zatrudniający.

Opodatkowanie wynagrodzenia polskich pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech następuje zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Polską a Niemcami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Jeżeli, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej umowy, wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech podlegają opodatkowaniu w Niemczech, to należy uznać, że również przychód pracowników uzyskany z wpłat do PPK finansowanych przez podmiot zatrudniający podlega opodatkowaniu w Niemczech.

Wpłaty do PPK (podstawowe i dodatkowe) finansowane przez zleceniodawcę stanowią przychód osoby zatrudnionej - uczestnika PPK (zleceniobiorcy), podlegający opodatkowaniu. Od tego przychodu przysługują koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty te stanowią 20% uzyskanego przychodu, z tym, że oblicza się je od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Koszty uzyskania przychodów powinny być obliczane od łącznego przychodu zleceniobiorcy, uwzględniającego wpłatę do PPK sfinansowaną przez zleceniodawcę, w związku z czym właściwy jest następujący schemat postępowania: kwota wynagrodzenia zleceniobiorcy brutto - składki na ubezpieczenia społeczne + wpłata do PPK sfinansowana przez zleceniodawcę - koszty uzyskania przychodu = podstawa podatku.

Do przychodów z tytułu zasiadania w radzie nadzorczej, w tym z tytułu wpłat do PPK sfinansowanych przez spółkę, stosuje się kwotowe "pracownicze" koszty uzyskania przychodów.

Wpłata, o której mowa w pytaniu, stanowi koszt pracodawcy za listopad. Wpłaty do PPK, w części finansowanej przez pracodawcę, stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów za miesiąc, za który są należne, pod warunkiem, że zostały odprowadzone w terminie określonym w ustawie o PPK, czyli do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone. Przez miesiąc, za który wpłaty do PPK są należne, należy rozumieć w tym przypadku miesiąc, za który należne jest wynagrodzenie pracownika stanowiące podstawę do obliczenia wysokości wpłaty finansowanej przez podmiot zatrudniający.

Tak. Wpłaty do PPK sfinansowane przez pracodawcę, dokonane po terminie stanowią dla niego koszt uzyskania przychodów w miesiącu ich przekazania do instytucji finansowej. Natomiast wpłaty dokonane przed terminem traktuje się jako dokonane w terminie.

Nie. Ustawa PIT zwalnia z opodatkowania dochody uczestnika PPK od kwot wypłaconych:

- w przypadku poważnego zachorowania uczestnika PPK, jego małżonka lub dziecka,&nbsp;</p>

- na pokrycie wkładu własnego, o ile środki zostały zwrócone w terminie wynikającym z umowy zawartej z instytucją finansową.

Podatek od zysków kapitałowych (19%) powinien być natomiast naliczony od dochodu ze środków wypłaconych na pokrycie wkładu własnego i nie zwróconych w terminie wynikającym z umowy zawartej z instytucją finansową. Dochód powstaje w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin zwrotu wypłaconych środków określony we wspomnianej umowie. Obowiązek wykazania należnego podatku dochodowego w jednym z zeznań rocznych: PIT-36, PIT-36L, PIT-38 lub PIT-39 spoczywa na podatniku, czyli uczestniku PPK korzystającym z opisanej wyżej wypłaty.

Nabycie w drodze dziedziczenia środków z PPK nie podlega podatkowi od spadków i darowizn. Stanowi o tym art. 113 ustawy o PPK, który wprowadził odpowiednie zmiany w ustawie z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn.

Nie. Przed dokonaniem takiego zwrotu nie dokonuje się żadnych potrąceń publicznoprawnych. Środki są wypłacane na rzecz małżonka zmarłego uczestnika PPK lub osoby uprawnionej w pełnej wysokości. W szczególności nie pomniejsza się je o podatek od zysków kapitałowych.

Tak. W takim przypadku uczestnik PPK jest zobowiązany do zapłaty podatku od zysków kapitałowych. W przypadku zwrotu środków uczestnik PPK otrzyma:
- 70% środków pochodzących z wpłat finansowanych przez podmiot zatrudniający, po uprzednim pomniejszeniu o należną kwotę podatku od zysków kapitałowych;
- 100% środków pochodzących z wpłat finansowanych przez tego uczestnika, po uprzednim pomniejszeniu o należną kwotę podatku od zysków kapitałowych.

Potrącone przez instytucję finansową 30% środków pochodzących z wpłat finansowanych przez podmiot zatrudniający przekazane zostanie na rachunek wskazany przez ZUS. Informacja o tej kwocie zostanie zaewidencjonowana na koncie uczestnika PPK w ZUS jako jego składka na ubezpieczenie emerytalne należna za miesiąc, w którym kwota ta została przekazana do ZUS, podwyższając w ten sposób jego kapitał emerytalny. Środki pochodzące z dopłat od Państwa są zwracane w całości do Funduszu Pracy.

Nie. Zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o PPK podmiot zatrudniający ma obowiązek poinformowania instytucji finansowej o złożeniu deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK złożonej przez uczestnika PPK, czyli osobę, na której rzecz i w której imieniu podmiot zatrudniający zawarł z tą instytucją finansową umowę o prowadzenie PPK. Jeśli zatem pracownik złożył taką deklarację przed podpisaniem dla niego umowy o prowadzenie PPK (co oznacza, że nie jest uczestnikiem PPK), to podmiot zatrudniający nie musi o tym fakcie informować instytucji finansowej.

Pracodawca może określić dzień, do którego uczestnicy PPK powinni składać deklaracje o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, ale należy pamiętać, że uczestnik PPK może w dowolnym momencie zrezygnować z dokonywania wpłat do PPK na podstawie złożonej podmiotowi zatrudniającemu deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat. Oznacza to, że pracodawca nie może odmówić pracownikowi przyjęcia deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK  nawet jeśli wyznaczył termin na jej złożenie, a pracownik nie zastosował się do tego terminu.

O złożeniu deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przez uczestnika PPK podmiot zatrudniający ma obowiązek poinformować wybraną instytucją finansową niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia złożenia mu takiej deklaracji. Tak wynika z art. 23 ust. 3 ustawy o PPK. A więc termin na przekazanie informacji instytucji finansowej o złożeniu deklaracji o rezygnacji jest liczony dla każdego uczestnika składającego taką deklarację indywidualnie.

Nie.Ustawa o PPK w art. 23 ust. 4 określa, że podmiot zatrudniający nie dokonuje wpłat za uczestnika PPK, który złożył deklarację rezygnacji z dokonywania wpłat począwszy od miesiąca, w którym uczestnik PPK taką deklarację złożył. Wpłaty pobrane w tym miesiącu podlegają zwrotowi. To oznacza, że wpłaty dokonane w kwietniu przed złożeniem deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK nie będą podlegały zwrotowi.

Po złożeniu deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK wpłaty nie powinny być dokonywane. Zwrotowi natomiast będą podlegały wszystkie wpłaty pobrane z wynagrodzenia uczestnika PPK (nie ma znaczenia w jakim miesiącu), ale jeszcze nie przekazane na jego rachunek PPK. Należy przy tym zauważyć, że użyty tu termin "zwrot" nie powinien być rozumiany zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 47 ustawy o PPK, gdyż nie jest on dokonywany na wniosek uczestnika PPK (patrz art. 105 ustawy o PPK).

Nie, ten termin nie jest liczony indywidualnie dla każdej osoby zatrudnionej. Rezygnacja złożona np. w czerwcu 2020 roku będzie skuteczna do 28 lutego 2023 roku, czyli do tzw. pierwszego automatycznego wznowienia wpłat do PPK. Do końca lutego 2023 roku podmiot zatrudniający powinien poinformować uczestnika PPK o wznowieniu dokonywania wpłat do PPK, począwszy od 1 kwietnia 2023 roku. Jeżeli uczestnik, po otrzymaniu tej informacji, ponownie zrezygnuje z dokonywania wpłat, składając podmiotowi zatrudniającemu deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat, wpłaty do PPK nie będą dokonywane. Kolejne wznowienie nastąpi od 1 kwietnia 2027 roku.

Nie, nie ma takiej możliwości. Deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK dotyczy wszystkich wpłat do PPK.

Tak. Uczestnik PPK, który złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, może w każdym czasie złożyć pracodawcy wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Ponownych wpłat pracodawca dokona już od kolejnego miesiąca.

Nie. Jeśli osoba zatrudniona złożyła pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przed zawarciem w jej imieniu umowy o prowadzenie PPK, pracodawca nie zawiera tej umowy.

Tak. Złożona pracodawcy deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat jest skuteczna do ostatniego dnia lutego roku, w którym pracodawca jest zobowiązany do wznowienia dokonywania wpłat do PPK za uczestnika, bez względu na to, czy dana osoba jest zatrudniona w danym podmiocie w sposób ciągły, czy z przerwami. Wskazane jest jednak, aby podmiot zatrudniający, w celu zabezpieczenia swoich interesów, zatrudniając ponownie daną osobę potwierdził, że podtrzymuje ona złożoną wcześniej deklarację o rezygnacji.

Ustawa o PPK wskazuje, że deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK należy złożyć w formie pisemnej. Deklaracja powinna zawierać dane dotyczące podmiotu zatrudniającego i uczestnika PPK oraz oświadczenie uczestnika PPK o posiadaniu przez niego wiedzy o konsekwencjach jej złożenia. Wzór tej deklaracji określony został w rozporządzeniu Ministra Finansów. Pracodawca może więc przygotować formularz deklaracji zgodny ze wzorem zamieszczonym w rozporządzeniu. W przypadku jednak, gdy pracownik nie skorzysta z udostępnionego przez pracodawcę formularza deklaracji i złoży deklarację na formularzu niezgodnym ze wzorem zamieszonym w rozporządzeniu albo deklarację napisaną odręcznie, pracodawca ma obowiązek przyjąć tak sporządzoną deklarację, jeżeli zawiera ona wszystkie elementy wymagane przepisami prawa.

Nie. Deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK obowiązuje do końca lutego roku, w którym następuje automatyczne wznowienie wpłat do PPK. To oznacza, że nawet w sytuacji, gdy uczestnik PPK nie pozostaje w zatrudnieniu na dzień, od którego następuje automatyczne wznowienie wpłat do PPK, złożona przez niego deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przestaje obowiązywać. Obowiązywanie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK nie jest bowiem zależne od pozostawania uczestnika PPK w zatrudnieniu, a jest związane z uczestnictwem w PPK. Tym samym, w razie ponownego zatrudnienia uczestnika PPK u tego samego pracodawcy, w sytuacji opisanej w pytaniu, wpłaty do PPK trzeba będzie naliczyć począwszy od pierwszego wynagrodzenia wypłaconego temu uczestnikowi PPK w związku z ponownym zatrudnieniem, chyba że uczestnik PPK złoży deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat.

W przypadku złożenia przez uczestnika PPK deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, w której nie zostały podane wszystkie dane identyfikujące go, pracodawca powinien ocenić, czy braki te mają wpływ na ustalenie tożsamości osoby składającej deklarację. Innymi słowy, czy mogą powstać wątpliwości co do tożsamości osoby, która złożyła tę deklarację. Jeżeli takie wątpliwości powstaną, mogą one stanowić podstawę do uznania, że deklaracja nie została skutecznie złożona. Pracodawca, który powziął wątpliwości co do tożsamości osoby, która złożyła deklarację, powinien zatem podjąć czynności mające na celu uzyskanie deklaracji z kompletnymi danymi. Zarówno w jego interesie, jak i w interesie uczestnika PPK jest, aby obliczenia wysokości wpłat do PPK dokonywane były na podstawie kompletnych dokumentów. Jeśli natomiast w deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK nie zostaną wskazane wszystkie dane identyfikujące uczestnika PPK, ale podmiot zatrudniający nie ma wątpliwości co do tożsamości osoby, która ją złożyła, może uznać, że deklaracja została przez tę osobę skutecznie złożona.

Od momentu złożenia przez uczestnika PPK deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat pracodawca nie powinien dokonywać już żadnych wpłat do PPK, czyli przekazywać wpłat do instytucji finansowej. Zwrot dotyczyć powinien wpłat do PPK, które zostały przez pracodawcę naliczone i pobrane, ale nie zostały dokonane (nie zostały przekazane do instytucji finansowej) przed złożeniem deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Tak. Uczestnik PPK może w dowolnym momencie skorzystać ze zgromadzonych w PPK oszczędności, dokonując zwrotu środków zgromadzonych na rachunku PPK lub dokonując wypłaty środków w tzw. szczególnych sytuacjach życiowych.

Składając wniosek o zwrot środków (wycofanie środków przed ukończeniem 60. rokiem życia), uczestnik PPK otrzyma zgromadzone przez siebie oszczędności, pomniejszone o:
- podatek od zysków kapitałowych,
- 30% środków pochodzących z wpłat pracodawcy - pobrane 30% przekazane zostanie na rzecz uczestnika PPK do ZUS i zaewidencjonowane na jego koncie ubezpieczonego jako składka na ubezpieczenie emerytalne należna za miesiąc, w którym kwota ta została przekazana,
- środki pochodzące z dopłat od państwa.

Wypłata środków w tzw. szczególnych sytuacjach życiowych dotyczy wypłaty w przypadku:
- poważnej choroby uczestnika, jego małżonka lub dziecka (do 25% środków, bez obowiązku zwrotu),
- pokrycia wkładu własnego w związku z zaciągnięciem kredytu hipotecznego np. na budowę domu lub zakup mieszkania, ale tylko dla uczestników przed 45. rokiem życia (do 100% środków, z obowiązkiem zwrotu w ciągu maksymalnie 15 lat).

Wszelkie dyspozycje co do środków zebranych w PPK, uczestnik zgłasza wyłącznie instytucji finansowej prowadzącej jego rachunek.

Tak. Dokonanie zwrotu lub wypłaty transferowej środków zgromadzonych na rachunku PPK nie stanowi przeszkody do dalszego oszczędzania w tym samym PPK.

Rachunek PPK, z którego dokonano zwrotu lub wypłaty transferowej, nadal jest prowadzony dla uczestnika PPK i nawet w razie złożenia przez tego uczestnika deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK wpłaty te są wznawiane co 4 lata.

Nie. Nie są dopuszczalne częściowy zwrot lub częściowa wypłata transferowa środków z PPK.

Warunki, terminy i sposób dokonania zwrotu określa umowa o zarządzanie PPK. A zatem umowa o zarządzanie PPK powinna określać warunki realizacji zwrotu, w tym formę i miejsce składania wniosków. W sprawach dotyczących PPK uczestnik składa oświadczenia woli w postaci elektronicznej lub w innej postaci, jeżeli w umowie o zarządzanie PPK tak określono. To oznacza, że również wniosek o zwrot, który jest oświadczeniem woli, uczestnik składa instytucji finansowej co do zasady w formie elektronicznej, chyba że umowa o zarządzanie PPK będzie przewidywała inną formę.

Nie. W przypadku wypłaty środków z PPK po 60. roku życia 25% środków zgromadzonych na rachunku PPK uczestnika wypłacanych jest jednorazowo, chyba że uczestnik PPK złoży wniosek o wypłatę tej części środków w ratach, a 75% środków zgromadzonych na rachunku PPK uczestnika wypłacanych jest w co najmniej 120 ratach miesięcznych, chyba że uczestnik PPK złoży wniosek o wypłatę w mniejszej liczbie rat. Z powyższego wynika, iż uczestnik PPK nie ma możliwości dowolnego zmniejszania lub zwiększania wartości wypłaty jednorazowej. Wypłata środków z PPK po osiągnięciu przez uczestnika PPK 60. roku życia może być dokonana w jednej z dwóch wskazanych proporcji:
- 25% środków jednorazowo i 75% środków w miesięcznych ratach,
- 100% środków w miesięcznych ratach bez wypłaty jednorazowej.
 

Termin zdiagnozowania choroby nie ma znaczenia. Uczestnik PPK może wnioskować o wypłatę do 25% środków zgromadzonych na rachunku PPK w przypadku poważnego zachorowania tego uczestnika PPK, jego małżonka lub dziecka. Ustawa nie wskazuje, że wniosek o wypłatę tych środków może zostać złożony wyłącznie, jeśli uczestnik (albo jedna z wymienionych w ustawie osób) zachorował w trakcie trwania uczestnictwa w PPK.

Należy zatem przyjąć, że dla skorzystania z prawa do wypłaty do 25% środków zgromadzonych na rachunku PPK w przypadku poważnego zachorowania nie ma znaczenia, że uczestnik zachorował przed rozpoczęciem oszczędzania w PPK.

Nie. Wypłacenie do 25% zgromadzonych na rachunku PPK środków w przypadku poważnego zachorowania, czy to jednorazowo, czy w ratach, nie stanowi przeszkody do wnoszenia kolejnych wpłat do PPK.

Nie. Wniosek o wypłatę środków z tytułu poważnego zachorowania pracownik składa instytucji finansowej, a nie pracodawcy. Do takiego wniosku uczestnik PPK powinien dołączyć zaświadczenie lekarza medycyny potwierdzające wystąpienie poważnego zachorowania (jednostki chorobowe wymienione wart. 2 ust. 1 pkt 23 lit. d albo e ustawy o PPK) lub orzeczenie wydane przez:

- lekarza orzecznika lub komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzające całkowitą niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na okres co najmniej 2 lat, lub
- zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności stwierdzające umiarkowany lub znaczny stopień niepełnosprawności w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych na okres co najmniej 2 lat, lub
- zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności stwierdzające niepełnosprawność osoby, która nie ukończyła 16 lat, w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Wniosek o wypłatę do 25 % środków w związku z poważnym zachorowaniem może być złożony przez uczestnika PPK wielokrotnie. Przy czym, należy przyjąć zasadę, że jedno ze zdarzeń mieszczących się w katalogu "poważnego zachorowania" (jednej osoby) uzasadniać może jedną wypłatę z rachunku PPK. To oznacza, że ten sam uczestnik PPK może wypłacić do 25% zgromadzonych na rachunku PPK środków np. w przypadku zdiagnozowania u niego jednej z jednostek chorobowych wskazanych w ustawie o PPK, pomimo że wcześniej wypłacił już do 25% zgromadzonych na rachunku PPK środków w związku ze zdiagnozowaniem u niego innej z wymienionych w ustawie jednostek chorobowych.

Tak. Wiek uczestnika nie ma znaczenia dla możliwości skorzystania z wypłaty środków w razie poważnego zachorowania. To oznacza, że również uczestnik PPK, który ukończył 60. rok życia, może dokonać wypłaty środków z PPK na ten cel.

Tak. Rozpoczęcie wypłaty środków po ukończeniu 60. roku życia nie stanowi przeszkody do skorzystania z wypłaty środków zgromadzonych w PPK w razie poważnego zachorowania. Spowoduje to jednak konieczność ponownego ustalenia wysokości rat realizowanej wypłaty.

Nie. Z tego rozwiązania skorzystać mogą tylko uczestnicy PPK, którzy nie ukończyli 45. roku życia w dniu złożenia do instytucji finansowej wniosku o zawarcie umowy o dokonanie wypłaty w celu pokrycia wkładu własnego.

Zasady i terminy zwrotu wypłaconych środków powinna określać umowa, którą uczestnik PPK zawiera z instytucją finansową, przy czym termin zwrotu:

-nie może rozpocząć się później niż 5 lat od dnia wypłaty środków,

- nie może trwać dłużej niż 15 lat od dnia wypłaty środków.

Zasady i terminy zwrotu wypłaconych z PPK środków, w tym tzw. raty, określa umowa zawarta z instytucją finansową przed dokonaniem wypłaty tych środków. Umowa taka powinna określać również procedurę, która powinna być stosowana w razie nieterminowej spłaty rat. Instytucja finansowa, z którą została zawarta umowa, powinna monitorować spłaty rat i podejmować działania mające na celu zapewnienie terminowej ich spłaty.

Nie. Pracodawca składa w imieniu uczestnika PPK wniosek o wypłatę transferową tylko w sytuacjach opisanych w art. 12 i art. 19 ustawy o PPK, czyli w przypadku zmiany instytucji finansowej przez pracodawcę lub złożenia przez pracownika oświadczenia o zawartych umowach o prowadzenie PPK (w przypadku zmiany miejsca pracy przez pracownika). W pozostałych przypadkach wniosek o taką wypłatę uczestnik PPK powinien złożyć bezpośrednio instytucji finansowej. Nie ma przeszkód, aby pracodawca pośredniczył w przekazaniu takiego wniosku do instytucji finansowej, jednak taka możliwość powinna wynikać z treści umowy o zarządzanie PPK i umowy o prowadzenie PPK. Należy przy tym podkreślić, że wyłączenie postanowieniami tych umów możliwości składania wniosku o wypłatę transferową przez uczestnika bezpośrednio instytucji finansowej jest niedopuszczalne.

Nie. Uczestnik PPK może dokonać wypłaty transferowej na rachunek PPK prowadzony przez inną instytucję finansową w dowolnym momencie oszczędzania w PPK i nie ma znaczenia, czy pozostaje w stosunku pracy, czy też nie.

Nie. Poinformowanie pracodawcy przez uczestnika PPK o braku zgody na złożenie przez niego wniosku o wypłatę transferową, dokonane po upływie określonego w ustawie 7-dniowego terminu liczonego od dnia otrzymania przez uczestnika PPK informacji o obowiązku złożenia takiego wniosku, będzie bezskuteczne. W takiej sytuacji pracodawca powinien złożyć w imieniu uczestnika PPK wniosek o dokonanie takiej wypłaty.

Przez poinformowanie pracodawcy o braku zgody na złożenie wniosku o wypłatę transferową należy rozumieć faktyczne złożenie mu przez uczestnika PPK w formie pisemnej oświadczenia o braku takiej zgody. Należy zatem uznać, że pracodawca został poinformowany o braku zgody w zakreślonym ustawowo 7-dniowym terminie, jeśli przed upływem tego terminu mógł zapoznać się z jego treścią (zgodnie z art. 61 kodeksu cywilnego). W przypadku natomiast, jeśli oświadczenie zostało wysłane pocztą, za dzień poinformowania podmiotu zatrudniającego należy przyjąć dzień jego doręczenia podmiotowi zatrudniającemu, a w razie niepodjęcia przesyłki listownej przez ten podmiot, dzień pierwszego jej awizowania.</p>

W razie śmierci uczestnika PPK, połowę zgromadzonych środków (w zakresie, w jakim środki te stanowiły przedmiot małżeńskiej wspólności majątkowej) instytucja finansowa przekazuje na rachunek PPK, IKE lub PPE małżonka uczestnika. Na jego wniosek instytucja finansowa może także dokonać zwrotu przypadających mu środków w formie pieniężnej.

Środki, które nie zostaną przekazane małżonkowi, trafią do wskazanych przez uczestnika osób uprawnionych (w zależności od ich wniosku, w formie wypłaty transferowej do PPK, IKE, PPE albo w formie pieniężnej). Uczestnik może bowiem wskazać instytucji finansowej imiennie jedną osobę lub więcej osób, które jako osoby uprawnione mają po jego śmierci otrzymać środki zgromadzone na jego rachunku PPK. Jeżeli uczestnik PPK nie wskaże osób uprawnionych, środki będą przypadały spadkobiercom (na zasadach regulowanych przepisami kodeksu cywilnego).

Nie. Ustawa o PPK nie określa, jakie to mają być osoby, co oznacza, że uczestnik PPK wskazując instytucji finansowej osoby, które po jego śmierci mają otrzymać zgromadzone przez niego na rachunku PPK oszczędności, ma tu całkowitą dowolność. Może więc wskazać kogoś z rodziny (np. małżonka, dziecko, brata, siostrę, kuzyna, kuzynkę itp.), ale może też zdecydować, aby po jego śmierci jego oszczędności zgromadzone w PPK otrzymały osoby w ogóle z nim niespokrewnione, np. przyjaciele.

Przy czym raz wydana dyspozycja może być przez uczestnika zmieniana. Może on więc zarówno uzupełnić listę uprawnionych o nowe osoby (ustawa nie ogranicza liczby takich osób), wskazać zupełnie nowe osoby, odwołać wcześniejsze dyspozycje nie wskazując nikogo, jak i inaczej określić podział oszczędności między wskazane przez siebie osoby.

Nie. Uczestnik PPK może wskazać, w formie pisemnej, instytucji finansowej imiennie jedną osobę lub więcej osób, które jako osoby uprawnione mają po jego śmierci otrzymać środki zgromadzone na jego rachunku PPK. Przez osobę uprawnioną należy rozumieć osobę fizyczną wskazaną przez uczestnika PPK, osobę, o której mowa w art. 832 par. 2 kodeksu cywilnego lub spadkobiercę uczestnika PPK, które na zasadach określonych w ustawie, otrzymają środki zgromadzone na rachunku PPK przez uczestnika PPK w przypadku jego śmierci. Oznacza to, że uczestnik PPK, na gruncie ustawy o PPK może wskazać jako osobę uprawnioną tylko osobę fizyczną.

Jeżeli uczestnik PPK nie wskaże takich osób, środki zgromadzone na jego rachunku PPK w zakresie, w jakim nie przysługują one małżonkowi zmarłego uczestnika PPK, podlegają dziedziczeniu na zasadach ogólnych. Oznacza to, że środki te będą dziedziczone przez spadkobierców uczestnika PPK (na zasadach regulowanych przepisami kodeksu cywilnego).

Dyspozycja złożona instytucji finansowej dotyczy wyłącznie środków zgromadzonych na rachunku PPK w tej instytucji, której została złożona. Dyspozycja ta jest bowiem związana z umową o prowadzenie PPK zawartą na rzecz uczestnika PPK z daną instytucją finansową (art. 21 ustawy o PPK). Zatem w przypadku zmiany przez pracodawcę instytucji finansowej uczestnik PPK powinien złożyć tej instytucji nową dyspozycję dotyczącą osób uprawnionych.

Oszczędnościami gromadzonymi w PPK może zarządzać tylko taka instytucja, która:
- posiada co najmniej 3-letnie doświadczenie w zakresie zarządzania funduszami inwestycyjnymi typu otwartego, funduszami emerytalnymi lub otwartymi funduszami emerytalnymi, a w przypadku zakładów ubezpieczeń- co najmniej 3-letnie doświadczenie w zakresie oferowania ubezpieczeń z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym;
- posiada kapitał własny, a w przypadku zakładów ubezpieczeń - dopuszczone środki własne w wysokości co najmniej 25 mln zł, w tym co najmniej 10 mln zł w środkach płynnych (rozumianych jako lokaty określone dla funduszu rynku pieniężnego, o którym mowa w art. 178 ustawy o funduszach inwestycyjnych);
- zarządza odpowiednią liczbą funduszy lub subfunduszy zdefiniowanej daty, 
oraz wyznaczona instytucja finansowa (rolę tej instytucji od 1 lipca 2019 r. pełni PFR Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A.).

Ważną zasadą przyjętą w ustawie o PPK jest kryterium szczególnego bezpieczeństwa dla inwestowanych pieniędzy. Zakłada ona m.in., że oferta funduszy inwestycyjnych musi być dopasowana do wieku oszczędzających (tzw. fundusze zdefiniowanej daty). Chodzi o to, że wraz ze zbliżaniem się uczestnika PPK do 60. roku życia polityka inwestycyjna powinna automatycznie stawać się coraz bardziej ostrożnościowa i dostosowana do profilu ryzyka oszczędzającego. Innymi słowy, uczestnik PPK inwestuje z jednym funduszem przez cały okres gromadzenia środków, a ten fundusz w miarę zbliżania się do 60. roku życia zmienia politykę inwestycyjną w taki sposób, aby ograniczać ryzyko inwestycyjne.

Wypłacalność danego podmiotu zarządzającego jest stale monitorowana przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF). Jeśli doszłoby do sytuacji, w której instytucja finansowa nie mogłaby kontynuować wykonywania swoich zobowiązań, zarządzanie funduszem inwestycyjnym przejmie wyznaczona instytucja finansowa (rolę instytucji wyznaczonej od dnia 1 lipca 2019 r. pełni PFR Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A.), a zarządzanie UFK przejmie wskazany przez KNF zakład ubezpieczeń, który w ciągu ostatnich 12 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania w przedmiocie przejęcia zarządzania, osiągnął najwyższą stopę zwrotu z zarządzanych aktywów UFK będących funduszami zdefiniowanej daty. W przypadku funduszu emerytalnego, zarządzanie przejmie depozytariusz funduszu, który następnie będzie miał obowiązek niezwłocznie podjąć czynności zmierzające do przejęcia zarządzania funduszem przez inne towarzystwo wpisane do ewidencji PPK. Także i w tym przypadku pieniądze oszczędzających w PPK będą zatem bezpieczne, zmieni się tylko zarządzający funduszem emerytalnym.

Nie, nie ma takiej gwarancji. Specyfika gromadzenia oszczędności w funduszach inwestycyjnych ze swojej istoty związana jest z ryzykiem. Niemniej, w przypadku funduszy zdefiniowanej daty, w których gromadzone są środki w ramach PPK, ryzyko to jest zminimalizowane dzięki szczególnym rozwiązaniom wdrożonym w systemie PPK. Począwszy od rygorystycznych warunków, które zobowiązane są spełniać instytucje ubiegające się o dopuszczenie do oferowania zarządzania PPK, poprzez ustanowienie nad nimi nadzoru Komisji Nadzoru Finansowego, ustawowe uregulowanie zasad polityki inwestycyjnej (zmieniającej się wraz z wiekiem uczestnika) i limitów kosztów zarządzania PPK, aż do zapewnienia uczestnikom PPK nieograniczonego dostępu do informacji o bieżącej wysokości środków na rachunku PPK oraz możliwości podejmowania swobodnych decyzji dotyczących m.in. wycofania środków z PPK, czy zmiany ich alokacji, które pozwalają na aktywne reagowanie na zmieniające się uwarunkowania rynku.

W przypadku, gdy osAoba zatrudniona, w imieniu i na rzecz której pracodawca nie zawarł umowy o prowadzenie PPK ze względu na złożenie przez nią deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, złoży wniosek o dokonywanie wpłat do PPK, podmiot zatrudniający powinien zawrzeć w imieniu i na rzecz tej osoby umowę o prowadzenie PPK niezwłocznie po złożeniu przez nią takiego wniosku.

Deklaracja uczestnika PPK o finansowaniu wpłaty dodatkowej obowiązuje  od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik PPK złożył deklarację wpłaty dodatkowej. 

Deklaracje uczestnika PPK w zakresie zmiany wysokości wpłaty dodatkowej lub rezygnacji z finansowania wpłaty dodatkowej obowiązują od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik PPK złożył zmianę deklaracji.

Deklaracja uczestnika PPK w zakresie obniżenia wpłaty podstawowej obowiązuje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik PPK złożył uwzględnioną przez pracodawcę deklarację. 

Pracodawca nie uwzględnia deklaracji w zakresie obniżenia wpłaty podstawowej, w każdym miesiącu, w którym wynagrodzenie uczestnika PPK osiągane u tego pracodawcy przekracza kwotę, odpowiadającą 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Deklarację w zakresie obniżenia wpłaty podstawowej pracownik złożyć może od dnia zawarcia w jego imieniu i na jego rzecz umowy po prowadzenie PPK. Oczywiście, aby odniosła ona skutek, łączne wynagrodzenie uczestnika PPK osiągane z różnych źródeł w danym miesiącu nie może przekraczać kwoty odpowiadającej 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia.

Uczestnik PPK, który złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat może w każdym czasie złożyć podmiotowi zatrudniającemu wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Jeśli jednak wniosek taki składa pracodawcy osoba, która w międzyczasie ukończyła 70 rok życia, pracodawca nie będzie go realizował. Oznacza to, że nie wznowi wpłat do PPK za tego uczestnika.

Tak. W przypadku, gdy uczestnikowi PPK po ustaniu zatrudnienia u danego pracodawcy przysługiwałoby wynagrodzenie, uczestnik może złożyć temu pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK albo zmienić deklarację dotyczącą wpłaty podstawowej lub wpłaty dodatkowej.

Tak, takie deklaracje pozostają ważne. Ustawa o PPK nie określa bowiem terminu obowiązywania deklaracji dotyczących wysokości wpłaty podstawowej oraz deklaracji dotyczących wpłaty dodatkowej. Uczestnik PPK może jednak zmienić wysokość wpłaty podstawowej, wpłaty dodatkowej lub zrezygnować z dokonywania wpłaty dodatkowej w formie zmiany deklaracji dotyczącej wysokości wpłat do PPK.

Nie. Rezygnacja z dokonywania wpłat do PPK złożona np. w maju 2021 roku będzie skuteczna do 28 lutego 2023 r. Do końca lutego 2023 roku podmiot zatrudniający powinien poinformować uczestnika PPK o wznowieniu dokonywania wpłat do PPK począwszy od 1 kwietnia 2023 roku. Jeżeli uczestnik po otrzymaniu tej informacji, ponownie zrezygnuje z dokonywania wpłat, składając podmiotowi zatrudniającemu deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat, wpłaty do PPK nie będą dokonywane. Kolejne wznowienie dokonywania wpłat do PPK nastąpi od 1 kwietnia 2027 roku. Wpłaty będą wznawiane co 4 lata począwszy od 1 kwietnia 2023 roku dla wszystkich osób, które złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Nie dotyczy to osób, które - po spełnieniu przez podmiot zatrudniający obowiązku informacyjnego - ponownie złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK

Ustawa o PPK nie określa szczegółów technicznych przekazywania informacji pomiędzy pracodawcą, a wybraną instytucją finansową. Szczegóły takie powinny zostać ustalone pomiędzy pracodawcą, a wybraną instytucją finansową oraz uwzględnione w umowie o zarządzanie PPK.

Tak. Uczestnik PPK pozostający w związku małżeńskim powinien pamiętać, że - jeśli ze współmałżonkiem łączy go wspólność majątkowa - gromadzone przez niego środki w ramach PPK nie są wyłącznie jego własnością. Oznacza to, że w przypadku rozwodu lub unieważnienia małżeństwa będzie musiał podzielić się ze swoim byłym małżonkiem zgromadzonymi na rachunku PPK środkami. Oczywiście dotyczy to wyłącznie tych środków, które taką wspólnością majątkową małżeńską są objęte.

Nie. Małżeńską wspólnością majątkową są - co do zasady objęte środki zgromadzone podczas trwania małżeństwa.

Środki zgromadzone w PPK, przypadające byłemu małżonkowi w wyniku podziału majątku wspólnego małżonków, są przekazywane w formie wpłaty transferowej na jego rachunek PPK. Oznacza, to że w sytuacji, gdy małżonkowie posiadają rachunki PPK środki, które w wyniku podziału majątku przypadną każdemu z nich, zasilą wzajemnie ich rachunki w PPK, zwiększając tym samym stan ich oszczędności. Jeżeli były małżonek uczestnika PPK jest stroną więcej niż jednej umowy o prowadzenie PPK (ma więcej niż jeden rachunek PPK), wypłaty transferowej dokonuje się na rachunek PPK wskazany przez niego we wniosku.

Jeśli natomiast były małżonek nie posiada rachunku PPK, przypadające mu środki w wyniku podziału majątku podlegają zwrotowi w formie pieniężnej. Należy jednak pamiętać, że w takim przypadku, jeśli były małżonek nie nabył jeszcze prawa do emerytury (bądź nie ukończył 60 lat), pieniądze trafią do niego pomniejszone o:

- podatek od zysków kapitałowych;
- 30% środków pochodzących z wpłat finansowanych przez pracodawcę (pobrane 30% zapisywane jest mu jako jego składka na ubezpieczenie emerytalne w ZUS, jeśli posiada on konto ubezpieczonego w ZUS, a jeśli nie - przekazywane są na konto Funduszu Pracy);
- środki pochodzące z dopłat od państwa, które przekazywane są na konto Funduszu Pracy.

Środki przypadające byłemu małżonkowi w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli nie ma on rachunku PPK, trafić mogą też w formie wypłaty transferowej na wskazany przez niego rachunek lokaty terminowej, pod warunkiem ich wypłaty po osiągnięciu 60. roku życia. Do wypłaty środków z takiej lokaty przed 60. rokiem życia stosuje się odpowiednio art. 99 ust. 1 ustawy o PPK.

Pracodawca i instytucja finansowa działają niezależnie od siebie -powinni być tratowani jako oddzielni administratorzy danych osobowych uczestników PPK. To oznacza, że pomiędzy nimi nie powinna być zawarta umowa o powierzenie danych osobowych.

W celu wykonania obowiązku raportowego wobec KNF, wynikającego z art. 52 ust. 3 pkt 3 lit. b ustawy o PPK, instytucja finansowa przekazuje dane o liczbie uczestników PPK gromadzących środki na rachunkach PPK - z uwzględnieniem liczby uczestników PPK, w stosunku do których podmiot zatrudniający nie miał obowiązku na koniec danego kwartału dokonywać wpłat podstawowych.

Przepis ten nie zobowiązuje ani nie uprawnia instytucji finansowej do przekazania informacji o przyczynach niedokonywania przez podmiot zatrudniający wpłat podstawowych do PPK.

Uczestnik PPK jest zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia zaistnienia zmiany danych identyfikujących uczestnika PPK, poinformować instytucję finansową o tej zmianie.

Żaden przepis ustawy o PPK nie zobowiązuje ani nie uprawnia jednak wybranej instytucji finansowej do przekazywania tych zaktualizowanych danych do podmiotu zatrudniającego.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy o PPK przed zawarciem umowy o prowadzenie PPK podmiot zatrudniający może poinformować osoby zatrudnione o warunkach uczestnictwa w PPK oraz obowiązkach i uprawnieniach podmiotu zatrudniającego oraz osoby zatrudnionej związanych z uczestnictwem w PPK.

Podmiot zatrudniający dokonuje wpłat do PPK do instytucji finansowej. Ponadto zgodnie z art. 117 ustawy o PPK, który wprowadził zmiany w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w art. 41, płatnik składek przekazuje do Zakładu imienny raport miesięczny, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym dla rozliczania składek, który zawiera informację o kwocie obniżenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, wynikającego z ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych, tj. o kwocie wpłat finansowanych przez podmiot zatrudniający.

Ustawa o PPK wprost nie nakłada na pracodawcę obowiązku informowania instytucji finansowej o ustaniu zatrudnienia uczestnika PPK. Natomiast w związku z tym, że zakres wymiany informacji pomiędzy podmiotem zatrudniającym, a instytucją finansową jest określany indywidualnie pomiędzy pracodawcą a wybraną instytucją, na podmiot zatrudniający może zostać nałożony obowiązek informowania instytucji finansowej o ustaniu zatrudnienia uczestnika PPK.

Pracodawca pośredniczy w transferze oszczędności zgromadzonych na rachunku PPK pracownika z jednego rachunku PPK na drugi tylko w dwóch sytuacjach. Po pierwsze wtedy, gdy wypowiada umowę o zarządzanie PPK jednej instytucji finansowej i zawiera taką umowę z inną instytucją (art. 12 ustawy o PPK). Po drugie, gdy zatrudnia pracownika, który jest już uczestnikiem PPK i pracownik ten złoży oświadczenie o zawartych w jego imieniu umowach o prowadzenie PPK (art. 19 ustawy o PPK). W obu przypadkach ostateczna decyzja o tym, czy środki zgromadzone na jednym rachunku uczestnika PPK zostaną przeniesione na inny rachunek PPK tej osoby, należy do pracownika - właściciela tych rachunków.

Tak. W sytuacji, w której w zawartej umowie o prowadzenie PPK zostały podane niekompletne dane identyfikujące uczestnika PPK, dopuszczalne jest ich późniejsze uzupełnienie przez pracodawcę, czyli przekazanie przez niego tych brakujących danych instytucji finansowej. Pracodawca nie potrzebuje zgody uczestnika PPK na uzupełnienie jego danych, czy upoważnienia do takiego uzupełnienia.

Nie. Aktualizowanie takich danych jest obowiązkiem uczestnika PPK, a nie pracodawcy. Uczestnik PPK powinien niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia zaistnienia zmiany w swoich danych identyfikujących PPK, poinformować wybraną instytucję finansową o tej zmianie.

Nie. Pracodawca nie ma takiego obowiązku (jednak pracodawca dbający o interesy pracownika powinien go poinformować o tym obowiązku). Takie oświadczenie pracownik jest zobowiązany złożyć w terminie  7 dni od dnia zawarcia w  jego imieniu i na jego rzecz  umowy o prowadzenie PPK.  Otrzymanie takiego oświadczenia zobowiązuje pracodawcę do poinformowania pracownika o obowiązku złożenia w jego imieniu wniosku o wypłatę transferową środków dotychczas zgromadzonych w PPK. Pracodawca powinien to zrobić niezwłocznie po otrzymaniu  oświadczenia od pracownika. Jeśli w ciągu 7 dni od dnia otrzymania informacji pracownik nie poinformuje na piśmie pracodawcy o braku zgody na złożenie wniosku, pracodawca ma obowiązek złożyć w imieniu tego pracownika wniosek o wypłatę transferową do instytucji finansowych, z którymi ten pracownik ma zawarte umowy o prowadzenie PPK. Wniosek o wypłatę transferową pracodawca składa za pośrednictwem podmiotu zarządzającego instytucją finansową, z którą pracodawca zawarł umowę o prowadzenie PPK. W przypadku braku zgody uczestnika PPK na transfer, środki dotychczas zgromadzone przez niego na rachunkach PPK pozostają na tych rachunkach PPK do czasu ich wypłaty, wypłaty transferowej lub zwrotu.

Tak. Pracodawca może udostępnić dane pracownika instytucji finansowej w ramach zapisu do PPK, nawet jeśli pracownik zastrzegł, że nie wyraża zgody na przekazywanie swoich danych jakimkolwiek podmiotom zewnętrznym - typu banki, fundusze itp. Udostępnienie danych pracownika instytucji finansowej w celu ich przetwarzania dla potrzeb obsługi PPK jest niezbędne do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na administratorze (w tym przypadku obowiązku wynikającego z ustawy o pracowniczych planach kapitałowych, nałożonego na pracodawcę oraz instytucje finansowe). Powyższe wynika z art. 6 ust. 1 lit. c) RODO. Przekazywanie danych osobowych przez pracodawcę nie jest jego uprawnieniem, a obowiązkiem. To, czy pracownik zdecyduje się pozostać w systemie, jest już wtórne.

Nie, nie ma takiego obowiązku. Niemniej procedura przekazywania przez podmiot zatrudniający wniosków uczestników PPK, złożonych bezpośrednio do niego, dla zapewnienia sprawnego funkcjonowania PPK, może zostać uregulowana w umowie o zarządzanie PPK.

Nie. Podmiot zarządzający instytucją finansową nie może wykonywać czynności, które zgodnie z ustawą o PPK należą do obowiązków pracodawcy. Może on bowiem wykonywać wyłącznie czynności mieszczące się w katalogu dopuszczalnych czynności podmiotu zarządzającego instytucją finansową wynikających z ustawy, na podstawie której wykonuje on działalność, tj. z ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych lub ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Nie. Pracodawca nie ma takiego obowiązku. Przekazanie uczestnikowi PPK informacji o zawarciu umowy o prowadzenie PPK jest obowiązkiem instytucji finansowej. Taką informację powinna ona przekazać uczestnikowi niezwłocznie po zawarciu umowy o prowadzenie PPK w postaci elektronicznej pozwalającej na utrwalenie jej treści na trwałym nośniku lub za pomocą systemu teleinformatycznego, a na wniosek tego uczestnika - w postaci papierowej (art. 22 ustawy o PPK).

Tak. W związku z tym, że ustawa o PPK zrównuje na potrzeby jej stosowania pracowników z osobami zatrudnionymi na podstawie umów cywilnoprawnych, należy stosować takie same zasady przechowywania dokumentacji wobec każdego z uczestników PPK, niezależnie od formy zatrudnienia.

W związku z tym, że dokumentacja dotycząca uczestnika PPK jest związana z dokumentacją dotyczącą ustalania wysokości wynagrodzenia, należy przyjąć, że dokumentację tę należy przechowywać analogicznie jak dokumentację pracowniczą, tj. przez okres zatrudnienia, a także przez 10 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym stosunek pracy uległ rozwiązaniu lub wygasł, chyba że odrębne przepisy przewidują dłuższy okres jej przechowywania.

Nie. Aktualnie przepisy nie przewidują mechanizmu pozwalającego na uzyskanie takiej informacji. Nie ma natomiast przeszkód, aby - w celu wypełnia obowiązku wynikającego z art. 97 ust. 3 ustawy o PPK (zaprzestania dokonywania jakichkolwiek wpłat do PPK w przypadku rozpoczęcia wypłaty środków zgromadzonych na rachunku PPK uczestnika po osiągnięciu przez niego 60. roku życia) &ndash; pracodawca zobowiązał uczestnika PPK do złożenia mu stosownego oświadczenia o rozpoczęciu takich wypłat.

Od  21 listopada 2022 r.  nastąpi zmiana przepisów w tym zakresie i informację o rozpoczęciu wypłat oszczędności przez uczestnika PPK otrzymają wszyscy zatrudniający go pracodawcy.  O rozpoczęciu wypłaty środków zgromadzonych na rachunku PPK uczestnika PPK instytucja finansowa, do której uczestnik złoży wniosek o wypłatę, poinformuje pracodawcę, z którym ma zawartą umowę o zarządzanie PPK oraz PFR. PFR, za pomocą systemu teleinformatycznego ewidencji PPK, informacje taką przekażę  innym instytucjom finansowym, które również prowadzą rachunki PPK dla tego uczestnika.  A te z kolei niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 dni roboczych od dnia otrzymania od PFR takiej informacji, będą informować  o tym pracodawców, z którymi zawarły umowy o zarządzanie PPK.  

Nie. Zleceniobiorca jest osobą zatrudnioną  w rozumieniu ustawy o PPK tylko wówczas, gdy spełnia wymagania określone w art. 2 ust. 1 pkt 18 lit. d tej ustawy. W przepisie tym mowa jest o osobie fizycznej, która ukończyła 18. rok życia, wykonuje pracę na podstawie umowy zlecenia oraz podlega z tego tytułu obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zleceniobiorca niespełniający tych wymagań nie jest osobą zatrudnioną i w związku z jego zatrudnieniem na niemieckiej spółce nie będą ciążyć żadne obowiązki dotyczące PPK.

Tak. Uczestnik PPK powinien złożyć takie oświadczenie w terminie 7 dni  od dnia zawarcia w jego imieniu i na jego rzecz  umowy o prowadzenie PPK.  Oświadczenie o zawartych w imieniu uczestnika umowach o prowadzenie PPK zawierać powinno oznaczenie instytucji finansowych, z którymi zawarto takie umowy. Złożenie takiego oświadczenia leży w interesie majątkowym uczestnika PPK, ponieważ skumulowanie środków na jednym rachunku PPK zwiększa efektywność zarządzania aktywami funduszu zdefiniowanej daty.

Nie. Oświadczenie o zawartych w jego imieniu umowach o prowadzenie PPK pracownik powinien złożyć nawet wówczas, gdy nie chce dokonywać wypłaty transferowej z innych rachunków.

Ustawa nie wskazuje konsekwencji prawnych w przypadku niezłożenia oświadczenia lub złożenia oświadczenia, w którym uczestnik PPK poda nieprawdziwe lub niekompletne informacje. Jednak złożenie prawidłowego oświadczenia leży w interesie uczestnika PPK.

Nie. Uczestnik PPK nie będzie posiadał możliwości wykorzystywania indywidualnego konta internetowego na Portalu PPK do składania wniosków do instytucji finansowej. Wnioski powinny być przekazywane przez uczestnika bezpośrednio do instytucji finansowej. Sposób, w jaki powinny być przekazywane, powinien wynikać z postanowień umowy o prowadzenie PPK.

Ewidencja PPK to prowadzony przez PFR S.A. system teleinformatyczny, który obejmuje ewidencję (rejestr) instytucji finansowych, które spełniają wymogi ustawowe do prowadzenia PPK, umów o zarządzanie i podmiotów zatrudniających, które te umowy zawarły, oraz rejestr uczestników PPK. System Ewidencji PPK jest zintegrowany z instytucjami finansowymi obsługującymi PPK - tak, aby na bieżąco agregować informacje z całego rynku PPK. Dane z rejestrów Ewidencji PPK nie są upubliczniane.

Używane potocznie sformułowanie „autozapis” czy „ponowny autozapis” do PPK należy rozumieć szeroko. W tym przypadku chodzi bowiem nie tylko o automatyczne „zapisanie” do tego programu osób, które zrezygnowały z uczestnictwa w PPK przed zawarciem w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK (chodzi tu oczywiście o osoby w wieku 18 -55 lat, czyli osoby „zapisywane” do PPK automatycznie, a nie na wniosek), ale także o wznowienie wpłat do PPK za uczestników programu, którzy wcześniej zrezygnowali z ich dokonywania.
 

• Oznacza to, że pracodawca co 4 lata jest zobowiązany (pierwszy raz w 2023 roku)
•  „zapisać” do programu wszystkie osoby, dla których wcześniej – w związku z tym, że złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywaniu wpłat do PPK – nie zawarł umowy o prowadzenie PPK; pracodawca ma obowiązek „zapisać” je do programu, a więc zawrzeć w ich imieniu i na ich rzecz umowę o prowadzenie PPK, a następnie naliczać, pobierać i dokonywać wpłat do PPK za te osoby, a także
• wznowić wpłaty do PPK za uczestników programu, którzy złożyli wcześniej deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, 

chyba, że osoba zatrudniona/uczestnik PPK ponownie zrezygnuje z dokonywania wpłat do PPK, składając podmiotowi zatrudniającemu deklarację o rezygnacji.

Nie, aby „zapisać” pracownika do PPK pracodawca nie musi uzyskać jego zgody. W programie tym obowiązuje bowiem tzw. autozapis. Przyjmuje się zatem, że jeśli osoba zatrudniona nie złoży deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, powinna zostać „zapisana” do programu automatycznie (autozapis). Zasada ta dotyczy jednak tylko osób między 18. a 55. rokiem życia. Osoba taka, aby stać się uczestnikiem PPK i zacząć oszczędzać w tym programie, nie musi podejmować żadnych działań. Pracownicy, którzy ukończyli 55 lat, ale nie ukończyli 70 lat, aby przystąpić do tego programu powinni złożyć pracodawcy wniosek o zawarcie w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK. Pracodawca ma obowiązek poinformować pracowników o możliwości złożenia takiego wniosku.

Nie. Pracodawca informuje tylko - do końca lutego 2023 roku - pracowników, którzy złożyli deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK i swoich deklaracji do tego czasu nie „odwołali”, że od 1 kwietnia 2023 roku wznowi dokonywanie za nich wpłat do PPK.

Nie. Deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK wymaga formy pisemnej. W myśl art. 78 § 1 kodeksu cywilnego, do zachowania pisemnej formy czynności prawnej potrzebne jest złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Warto też wiedzieć, że oświadczenie woli złożone w formie elektronicznej jest równoważne z oświadczeniem woli złożonym w formie pisemnej. Przy czym do zachowania elektronicznej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej i opatrzenie go kwalifikowanym podpisem elektronicznym (art. 78 [1] k.c.). 

Wzór tej deklaracji określony został w rozporządzeniu Ministra Finansów z 12 czerwca 2019 r. w sprawie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do pracowniczych planów kapitałowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1102 ze zm.).

Deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK pracownik, który nie chce zostać uczestnikiem PPK, czyli nie chce, aby w jego imieniu i na jego rzecz została zawarta umowa o prowadzenie PPK, złożyć może od dnia, od którego ustawa o PPK ma zastosowanie do jego pracodawcy. Uczestnik PPK może złożyć taką deklarację w każdej chwili. 

Należy podkreślić, że od 1 kwietnia 2023 r. (a następnie co 4 lata) podmiot zatrudniający dokonuje wpłat za osobę, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, chyba że dana osoba ponownie zrezygnuje z ich dokonywania. Takie brzmienie przepisów pozwala uznać, że raz złożona deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat jest skuteczna do ostatniego dnia lutego roku, w którym podmiot zatrudniający jest zobowiązany do wznowienia dokonywania wpłat do PPK za osobę, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Oznacza to, że osoba zatrudniona/uczestnik PPK może złożyć ponowną deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK najwcześniej 1 marca w roku, w którym przypada autozapis.
 

Deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK obowiązuje od momentu jej złożenia. Oznacza to, że jeśli złożył ją pracownik, który nie chce zostać uczestnikiem PPK, pracodawca – po otrzymaniu tej deklaracji - nie może już zawrzeć w jego imieniu i na jego rzecz umowy o prowadzenie PPK. Złożenie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przez uczestnika PPK obliguje natomiast pracodawcę do zaprzestania ich odprowadzania, począwszy od chwili, w której uczestnik PPK złożył tę deklarację. Oznacza to, że od momentu złożenia przez uczestnika PPK deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK podmiot zatrudniający nie powinien już przekazać do instytucji finansowej żadnej wpłaty. 

Raz złożona deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK jest skuteczna do ostatniego dnia lutego roku, w którym pracodawca jest zobowiązany do wznowienia dokonywania wpłat do PPK za osobę, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, chyba, że ta osoba wcześniej złoży wniosek o dokonywanie wpłat do PPK, a tym samym „wycofa” się ze złożonej wcześniej deklaracji o rezygnacji. 
Pracownik, który złoży deklarację rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, musi liczyć się z tym, że co 4 lata będzie miał miejsce ponowny tzw. autozapis (pierwszy raz w 2023 roku). Obejmie on:

• osoby zatrudnione, które nie są uczestnikami PPK, bo przed zawarciem w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK złożyły pracodawcy deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK,
• uczestników PPK, którzy już w czasie oszczędzania w tym programie zrezygnowali z dokonywania wpłat do PPK. 

Następny termin wznowienia wpłat wypadnie w 2027 roku, a kolejny w 2031 roku itd.

Nie. Rezygnacja z dokonywania wpłat do PPK złożona np. w grudniu 2020 roku będzie skuteczna do 28 lutego 2023 roku. Tak samo jak deklaracja złożona  w 2021 czy 2022 roku, a nawet złożona w lutym 2023 roku. 

Do końca lutego 2023 roku podmiot zatrudniający ma obowiązek poinformować uczestnika PPK o wznowieniu dokonywania wpłat do PPK począwszy od 1 kwietnia 2023 roku.
Jeżeli uczestnik, najwcześniej w marcu 2023 roku, ponownie zrezygnuje z dokonywania wpłat, składając podmiotowi zatrudniającemu deklarację rezygnacji z dokonywania wpłat, wpłaty do PPK nie będą dokonywane. Kolejne wznowienie dokonywania wpłat do PPK nastąpi od 1 kwietnia 2027 roku.

 „Wycofaniem” deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK jest złożenie pracodawcy wniosku o dokonywanie wpłat do PPK. Wniosek taki w każdej chwili może złożyć pracownik, który wcześniej zrezygnował z dokonywania tych wpłat. Wpłat do PPK pracodawca dokonywać będzie wówczas począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik złożył ten wniosek. 

Ponowną deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK najwcześniej można złożyć 1 marca w roku, w którym przypada tzw. ponowny autozapis. Zgodnie bowiem z ustawą o PPK pracodawca zobowiązany jest wznowić dokonywanie wpłat (co 4 lata) od dnia 1 kwietnia, za osobę zatrudnioną, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat, chyba że osoba ta ponownie zrezygnuje z ich dokonywania, składając nową deklarację podmiotowi zatrudniającemu. Należy pamiętać, że pracodawca zobowiązany jest do końca lutego poinformować osoby, które do momentu przekazania tej informacji złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, o obowiązku dokonywania wpłat od 1 kwietnia, a osoby te, jeśli nie chcą, aby od 1 kwietnia zostały wznowione wpłaty na ich rachunek PPK, powinny złożyć mu ponowną deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Tak. Żadna z tych deklaracji o rezygnacji (ani złożona w 2022 roku, ani złożona w lutym 2023 roku) nie będzie skuteczna od marca 2023 roku. Jeżeli pracownik nie chce oszczędzać w PPK, powinien złożyć deklarację o rezygnacji w marcu 2023 roku.

W przypadku, gdy osoba zatrudniona, w imieniu i na rzecz której pracodawca nie zawarł umowy o prowadzenie PPK ze względu na złożenie przez nią deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, złoży wniosek o dokonywanie wpłat do PPK i ma wymagany okres zatrudnienia, podmiot zatrudniający powinien zawrzeć w imieniu i na rzecz tej osoby umowę o prowadzenie PPK niezwłocznie po złożeniu przez nią tego wniosku.

Przed ponownym autozapisem/wznowieniem dokonywania wpłat do PPK pracodawca ma obowiązek poinformować o tym osoby, które do momentu, w którym przekazywał będzie tę informację, złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat. Pierwszy raz taką informację pracodawca ma obowiązek przekazać do ostatniego dnia lutego 2023 roku. Kolejne informacje przekazywać będzie co 4 lata (a więc do końca lutego 2027 roku, do końca lutego 2031 roku itd.). Informacja o wznowieniu wpłat do PPK powinna trafić do pracownika, który złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, czyli:

• zarówno do pracownika, który taką deklarację złożył przed zawarciem w jego imieniu i na jego rzecz umowy o prowadzenie PPK, jak i do
• uczestnika PPK, który złożył taką deklarację w trakcie oszczędzania w PPK. 

Wyjątek stanowią osoby, które po złożeniu deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, a przed dniem 1 kwietnia, ukończą 70. rok życia. Takich osób bowiem obowiązek informacyjny pracodawcy nie obejmuje – w niektórych przypadkach jednak, uwzględniając sytuację danego pracownika, rekomendowane jest, aby pracodawca przekazał mu informację dot. jego uprawnień dotyczących oszczędzania w PPK.

Nie. Przekazanie informacji w tym terminie nie jest wykonaniem obowiązku, o którym mowa w art. 23 ust. 5 ustawy o PPK. Należy bowiem odróżnić działania edukacyjne w zakresie PPK od wykonania tego obowiązku informacyjnego przez pracodawcę. Deklaracje o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK złożone przez uczestników PPK/osoby zatrudnione do końca lutego 2023 roku przestaną obowiązywać od marca 2023 roku, w związku z czym od kwietnia 2023 roku pracodawca będzie dokonywał wpłat do PPK za te osoby, chyba że ponownie złożą one pracodawcy deklaracje o rezygnacji. Pracodawca ma obowiązek powiadomić je o tym do końca lutego 2023 roku - tak, aby mogły podjąć decyzję w sprawie gromadzenia środków w PPK. Przekazanie tych informacji przez pracodawcę np. pół roku wcześniej jest - jak najbardziej dopuszczalnym - działaniem edukacyjnym, ale nie jest wypełnieniem omawianego obowiązku informacyjnego.

 Wynika to z art. 16 ust. 1 zdanie drugie ustawy o PPK. Podmiot zatrudniający zawiera umowę o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz osoby zatrudnionej - w terminie wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o PPK - chyba, że osoba zatrudniona zadeklaruje przed upływem tego terminu niedokonywanie wpłat do PPK, na podstawie deklaracji, złożonej w formie pisemnej podmiotowi zatrudniającemu, albo przestanie być w stosunku do tego podmiotu osobą zatrudnioną. Do deklaracji, o których mowa powyżej, przepis art. 23 stosuje się odpowiednio. W przypadku osób zatrudnionych, które nie zostały „zapisane” do PPK (nie zawarto w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK, gdyż złożyły podmiotowi zatrudniającemu deklarację o niedokonywaniu wpłat do PPK) odpowiednie zastosowanie ma zatem cały art. 23 ustawy o PPK, dot. m.in. tzw. autozapisu. Jest to stanowisko uzgodnione z Komisją Nadzoru Finansowego. 

W świetle powyższego, z art. 23 ust. 5 ustawy o PPK wynika obowiązek poinformowania przez podmiot zatrudniający, co 4 lata, w terminie do ostatniego dnia lutego danego roku, osoby zatrudnionej, która złożyła deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK o ponownym dokonywaniu wpłat za tę osobę zgodnie z ust. 6, zaś z ust. 6 wynika obowiązek podmiotu zatrudniającego, co 4 lata, od 1 kwietnia, dokonywania wpłat za osobę zatrudnioną, o której mowa w ust. 2, chyba że osoba ta ponownie zrezygnuje z dokonywania wpłat do PPK, składając podmiotowi zatrudniającemu deklarację, o której mowa w ust. 2. Oznacza to m.in., że złożona przez osobą zatrudnioną do końca lutego 2023 roku deklaracja niedokonywania wpłat do PPK przestanie obowiązywać od marca 2023 roku, w związku z czym dokonywanie wpłat do PPK za osobę zatrudnioną wymaga uprzedniego zawarcia w imieniu tej osoby i na jej rzecz umowy o prowadzenie PPK, a następnie obliczania i pobierania wpłat do PPK od wypłacanego jej wynagrodzenia oraz dokonywania tych wpłat do PPK, chyba że osoba ta ponownie zadeklaruje niedokonywanie wpłat do PPK. 

Ustawa o PPK nie określa jak pracodawca powinien wywiązać się z nałożonego na niego obowiązku informacyjnego. Należy mieć jednak na uwadze, że pracodawca powinien zrobić to w takiej formie, aby w razie sporu mógł udowodnić, że faktycznie wywiązał się z obowiązku, jaki nakłada na niego ustawa o PPK.

Obowiązek dokonywania wpłat do PPK od 1 kwietnia oznacza, że podmiot zatrudniający naliczy i pobierze wpłaty do PPK już w marcu i przekaże je do instytucji finansowej (dokona ich) w terminie od 1 do 17 kwietnia. Osoba zatrudniona/uczestnik PPK, który nie chce oszczędzać w PPK, powinien zatem ponownie złożyć deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Taką deklarację osoba zatrudniona/uczestnik PPK może złożyć już 1 marca roku, w którym obowiązuje autozapis. Gdyby jednak osoba zatrudniona/uczestnik PPK zwlekała z decyzją co do oszczędzania w PPK i złożyła deklarację rezygnacji np. dopiero 1 kwietnia, wpłaty, które zostały naliczone w marcu, a jeszcze nie przekazane do instytucji PPK, powinny zostać zwrócone uczestnikowi (niezbędna będzie korekta listy płac). 

Uczestnik PPK, który złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat, a który przed dniem 1 kwietnia ukończył 55 lat, ale nie ukończył 70 lat, jeżeli chce oszczędzać w PPK powinien złożyć pracodawcy wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Podmiot zatrudniający nie może uwzględnić wniosku uczestnika PPK, który złożył deklarację o rezygnacji, ale przed dniem 1 kwietnia ukończył 70 lat.

Deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK obowiązuje do końca lutego roku, w którym następuje automatyczne wznowienie wpłat do PPK. To oznacza, że nawet w sytuacji, kiedy uczestnik PPK nie pozostawał w zatrudnieniu na dzień, od którego następuje automatyczne wznowienie wpłat do PPK, złożona przez niego deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przestała obowiązywać. Obowiązywanie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK nie jest zależne od pozostawania uczestnika PPK w zatrudnieniu, a jest związane z uczestnictwem w PPK. Tym samym, w razie ponownego zatrudnienia uczestnika PPK w tym samym podmiocie zatrudniającym, w sytuacji opisanej w pytaniu, wpłaty do PPK należy naliczyć począwszy od pierwszego wynagrodzenia wypłaconego temu uczestnikowi PPK w związku z ponownym zatrudnieniem (o ile uczestnik ten nie złoży kolejnej deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK). 

W takim przypadku pracodawca będzie miał obowiązek zwrócić pracownikowi wpłaty pobrane z tego wynagrodzenia (pracodawca dokona korekty listy płac). Od momentu złożenia przez uczestnika deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK pracodawca nie powinien już przekazać do instytucji finansowej żadnej wpłaty za tego uczestnika PPK. 

Tak. Jeżeli nie zadeklarują one ponownie niedokonywania wpłat do PPK, mikroprzedsiębiorca będzie miał obowiązek uruchomić ten program. W celu ustalenia terminu na wdrożenie PPK, trzeba będzie zastosować odpowiednio art. 8 ustawy o PPK. Oznacza to, że - jeśli osoby zatrudnione 1 marca roku, w którym obowiązuje tzw. autozapis, nie ponowią deklaracji o niedokonywaniu wpłat do PPK – dzień ten trzeba będzie uznać za pierwszy dzień, od którego należy liczyć wskazany w art. 16 ustawy o PPK termin na zawarcie umowy o prowadzenie PPK. Umowa o zarządzanie PPK powinna zostać zawarta, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PPK, nie później niż na 10 dni roboczych przed dniem, w którym przypada termin zawarcia umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz pierwszej osoby zatrudnionej. Mikroprzedsiębiorca będzie miał obowiązek poinformować o tym osoby zatrudnione, które zadeklarowały mu niedokonywanie wpłat do PPK, do końca lutego roku, w którym ma miejsce tzw. autozapis. 

Ponowny autozapis nie obejmie osób, które nie zostały „zapisane” do PPK z uwagi na to, że nie złożyły wniosku o zawarcie w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK (dotyczy to osób w wieku 55+). Osoby te – z uwagi na swój wiek – nie składały bowiem deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.
Ponownym autozapisem nie zostaną także objęte osoby, które wcześniej złożyły deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK i już po złożeniu takiej deklaracji, a przed dniem 1 kwietnia 2023 roku ukończą 55. rok życia. Pracodawca będzie mógł „zapisać” takie osoby do PPK albo wznowić naliczanie wpłat do PPK za te osoby od 1 marca 2023 roku wyłącznie na ich wniosek złożony do ostatniego dnia lutego 2023 roku. W przypadku osób zatrudnionych niebędących uczestnikami PPK chodzi tu o wniosek o zawarcie umowy o prowadzenie PPK, a w przypadku uczestników PPK, którzy zrezygnowali z dokonywania wpłat w trakcie oszczędzania w PPK - wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Wówczas pierwsze wpłaty do PPK za te osoby pracodawca zobowiązany będzie dokonać od 1 kwietnia 2023 r. Będzie miał na to czas do 17 kwietnia 2023 r. (15 i 16 kwietnia to sobota i niedziela).

Tak. Po otrzymaniu wniosku o dokonywanie wpłat do PPK, pracodawca będzie zobowiązany uwzględnić ten wniosek. W związku z tym jednak, że uczestnik ten nie złożył pracodawcy wniosku o dokonywanie wpłat do końca lutego 2023 roku, nie zostanie on objęty ponownym autozapisem. Nie oznacza to jednak, że nie będzie mógł wrócić do oszczędzania w PPK. Jeśli złoży wniosek o dokonywanie wpłat w innym terminie np. w marcu lub później, pracodawca będzie musiał uwzględnić taki wniosek na zasadach ogólnych. Wpłat do PPK dokonuje się wówczas począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Oznacza to, że wpłaty do PPK należy naliczyć i pobrać już w miesiącu złożenia tego wniosku, a następnie dokonać tych wpłat w miesiącu następnym. W praktyce wygląda to tak, że jeśli wniosek o dokonywanie wpłat zostanie złożony przed terminem wypłaty wynagrodzenia, to już od tego wynagrodzenia należy naliczyć pierwsze wpłaty do PPK. Natomiast, jeśli taki wniosek zostanie złożony po wypłacie wynagrodzenia w danym miesiącu, to pierwsze wpłaty powinny zostać naliczone w miesiącu następnym po miesiącu złożenia tego wniosku i dokonane do 15. dnia kolejnego miesiąca. W praktyce oznacza to, że pracodawca będzie dokonywał wpłat do PPK za taką osobę w terminie uzależnionym od daty złożenia przez nią wniosku, a nie – jak to jest przy ponownym autozapisie - od 1 kwietnia 2023 roku.

Należy też pamiętać, że - w ramach autozapisu - podmiot zatrudniający nie może uwzględnić wniosku (o dokonywanie wpłat/zawarcie umowy o prowadzenie PPK) osoby zatrudnionej albo uczestnika PPK, którzy złożyli deklarację o rezygnacji, ale przed dniem 1 kwietnia ukończyli 70 lat.

Nie. Nie oznacza to jednak, że nie będzie mógł przystąpić do PPK. Jeśli pracownik ten (55+) złoży wniosek o zawarcie umowy o prowadzenie PPK w innym terminie np. w marcu lub później, pracodawca będzie musiał uwzględnić taki wniosek na zasadach ogólnych i zawrzeć w imieniu i na rzecz tego pracownika umowę o prowadzenie PPK.

W związku z tym, że wniosek o zawarcie umowy o prowadzenie PPK obowiązuje pracodawcę od momentu jego otrzymania, należy przyjąć, że taką umowę pracodawca powinien zawrzeć niezwłocznie po otrzymaniu wniosku (jeśli pracownik ma wymagany okres zatrudnienia) i od pierwszego wynagrodzenia wypłaconego po zawarciu tej umowy naliczać wpłaty do PPK. Wpłaty te będą mogły być dokonane od momentu ich naliczenia i pobrania do 15. dnia kolejnego miesiąca.

Nie. W związku z tym, że uczestnik PPK na dzień złożenia wniosku będzie miał ukończone 70 lat, podmiot zatrudniający nie będzie mógł uwzględnić tego wniosku i dokonywać za niego wpłat do PPK.

Tak, jeśli pracodawca do tego czasu nie zmieni instytucji finansowej, a pracownik – od marca 2023 roku, przed wypłatą premii – nie złoży ponownie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.

Od wynagrodzenia wypłacanego uczestnikowi PPK po ustaniu zatrudnienia należy naliczyć wpłaty do PPK, o ile przed wypłatą tego wynagrodzenia uczestnik nie złożył deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Od tej zasady istnieje wyjątek - w sytuacji, gdy po ustaniu zatrudnienia uczestnika PPK doszło do rozwiązania umowy o zarządzanie PPK zawartej z instytucją finansową, która jest stroną umowy o prowadzenie PPK zawartej w imieniu i na rzecz tego uczestnika PPK, podmiot zatrudniający nie nalicza, nie pobiera i nie dokonuje wpłat do PPK od wynagrodzenia wypłaconego po rozwiązaniu umowy o zarządzanie PPK.

W zw. z tzw. autozapisem, w sytuacji, gdy uczestnik PPK złoży deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK do końca lutego 2023 roku, deklaracja ta przestanie być skuteczna od marca 2023 roku (nie zmienia tego ustanie zatrudnienia w danym podmiocie zatrudniającym). W takim przypadku - jeśli nie doszło do zmiany instytucji finansowej zarządzającej PPK u danego podmiotu zatrudniającego - od wynagrodzenia wypłaconego temu uczestnikowi np. w czerwcu 2023 roku podmiot zatrudniający naliczy wpłaty do PPK, o ile przed wypłatą tego wynagrodzenia uczestnik PPK nie złoży ponownie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. 

Podmiot zatrudniający, przed wypłatą wynagrodzenia po ustaniu zatrudnienia, może ew. potwierdzić jaka jest wola uczestnika PPK w odniesieniu do naliczania wpłat do PPK - po utracie skuteczności deklaracji o rezygnacji złożonej przez niego do końca lutego 2023 roku.

Zgodnie z art. 23 ust. 5 ustawy o PPK, co 4 lata, w terminie do ostatniego dnia lutego roku, w którym ma miejsce tzw. autozapis, podmiot zatrudniający informuje uczestnika PPK, który złożył deklarację, o której mowa w ust. 2, o ponownym dokonywaniu wpłat za tego uczestnika zgodnie z ust. 6. Nie ma przeciwskazań, aby taka informacja została przekazana także byłemu pracownikowi – uczestnikowi PPK, który złożył deklarację o rezygnacji, jeśli jest to w danym przypadku możliwe, a pracodawca wie, że wypłaci mu jeszcze wynagrodzenie - po ustaniu zatrudnienia. Taki pracownik może jednak złożyć ponownie deklarację o rezygnacji w każdym czasie - od 1 marca 2023 r. Jeśli wypłata premii nastąpi w czerwcu 2023 roku, pracodawca obliczy i pobierze z tej premii wpłaty do PPK, a uczestnik PPK – złoży deklarację o rezygnacji po ich obliczeniu i pobraniu, ale jeszcze przed przekazaniem tych wpłat do instytucji finansowej, trzeba będzie zwrócić mu wpłatę pobraną z jego wynagrodzenia i skorygować listę płac.

W przypadku byłego pracownika - uczestnika PPK należy naliczyć wpłaty do PPK od otrzymanej w kwietniu 2023 roku premii, chyba, że od 1 marca 2023 r. - przed  wypłatą tej premii -  uczestnik PPK ponownie złoży deklarację o rezygnacji. Dla obowiązku naliczania, pobierania i dokonywania wpłat do PPK istotne jest bowiem posiadanie przez daną osobę statusu uczestnika PPK oraz to, czy dana należność spełnia definicję wynagrodzenia w rozumieniu ustawy o PPK. Nie ma przy tym znaczenia, za jaki okres przysługuje to wynagrodzenie ani to, czy pracownik nadal pozostaje w zatrudnieniu.  Wpłaty do PPK należy naliczyć mimo, że uczestnik PPK w trakcie swojego zatrudnienia u tego pracodawcy złożył mu deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Deklaracja ta bowiem jest skuteczna tylko do ostatniego dnia lutego roku, w którym obowiązywać będzie tzw. autozapis, czyli obecnie do końca lutego 2023 roku.

W przypadku byłego  pracownika, którego pracodawca nie zapisał  do PPK, wpłaty od wypłaconej w kwietniu 2023 roku premii nie mogą zostać naliczone. Pracownik ten nie jest bowiem uczestnikiem tego programu. Wprawdzie i jego deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK przestanie obowiązywać z końcem lutego 2023 roku, ale - po ustaniu zatrudnienia - pracodawca nie może  „zgłosić” tego pracownika do PPK.

Pracodawca będzie miał taki obowiązek tylko wówczas, gdy przed wypłatą wynagrodzenia 1 marca 2023 r. zawrze w imieniu i na rzecz pracownika umowę o prowadzenie PPK.

W zw. z tzw. autozapisem, deklaracja o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK, złożona przez pracownika, będzie obowiązywać tylko do końca lutego 2023 roku. Pracownik ma już okres zatrudnienia wymagany dla zawarcia w jego imieniu umowy o prowadzenie PPK. Jeżeli nie złoży ponownie deklaracji o rezygnacji, pracodawca będzie miał obowiązek zawrzeć w jego imieniu - w marcu 2023 roku - umowę o prowadzenie PPK. Umowa ta powinna zostać zawarta niezwłocznie. Należy jednak zwrócić uwagę, że „niezwłocznie” nie oznacza „natychmiast”. W orzecznictwie przyjmuje się, że „niezwłocznie” oznacza realny termin, uwzględniający okoliczności miejsca i czasu (por. np. wyroki SN z 13 grudnia 2006 r., II CSK 293/06 oraz z 30 czerwca 2011 r., III CSK 282/10). Jeżeli pracodawca nie zawrze umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz pracownika przed wypłatą wynagrodzenia 1 marca 2023 r., gdyż nie będzie to w jego przypadku realny termin na zawarcie tej umowy, to od wypłaconego w tym dniu wynagrodzenia nie obliczy i nie pobierze wpłat do PPK. Umowę o prowadzenie o PPK ma obowiązek zawrzeć bez zbędnej zwłoki i dopiero od pierwszego wynagrodzenia wypłaconego po zawarciu tej umowy obliczy i pobierze wpłaty do PPK. Należy zwrócić uwagę, że pracodawca powinien móc wykazać wykonanie ciążącego na nim obowiązku „niezwłocznego” zawarcia umowy o prowadzenie PPK. 

W przypadku, gdy pracodawca nie zdąży zawrzeć umowy o prowadzenie PPK przed wypłatą wynagrodzenia 1 marca 2023 r. i wypłaca wynagrodzenie tylko raz w miesiącu, to pierwsze wpłaty do PPK obliczy i pobierze z wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi w kwietniu 2023 r. - będzie miał czas na przekazanie tych wpłat do instytucji finansowej od dnia ich obliczenia i pobrania do 15 maja 2023 r.

Tak, jeśli uczestnik PPK przed wypłatą tego wynagrodzenia, w marcu 2023 roku, nie złoży nowej deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. 

Wpłaty obliczone i pobrane z wynagrodzenia wypłaconego uczestnikowi PPK na początku marca 2023 roku powinny zostać przekazane do instytucji finansowej od 1 do 17 kwietnia 2023 r. (15 i 16 kwietnia to sobota i niedziela). Jeśli uczestnik PPK złoży deklarację o rezygnacji już po obliczeniu i pobraniu marcowych wpłat do PPK, ale jeszcze przed ich przekazaniem do instytucji finansowej, wpłaty te nie zostaną dokonane, a wpłata pobrana z wynagrodzenia uczestnika PPK zostanie mu zwrócona.

Aby zminimalizować  liczbę ewentualnych korekt list płac, pracodawca może w informacji o tzw. ponownym autozapisie, przekazywanej pracownikom do końca lutego 2023 roku, poprosić ich o ew. decyzje dot. oszczędzania w PPK w terminie uwzględniającym terminy wypłaty wynagrodzeń u tego pracodawcy. Taka prośba pracodawcy nie ograniczy oczywiście uprawnień pracowników wynikających z ustawy o PPK - uczestnik PPK nadal będzie mógł złożyć deklarację o rezygnacji w dowolnym, wybranym przez siebie terminie.

Tak, takie deklaracje pozostaną ważne. Ustawa o PPK nie określa bowiem terminu obowiązywania deklaracji dotyczących wysokości wpłaty podstawowej oraz deklaracji wpłaty dodatkowej. Zgodnie z art. 27 ust. 6 uczestnik PPK może zmienić wysokość wpłaty podstawowej, wpłaty dodatkowej lub zrezygnować z dokonywania wpłaty dodatkowej w formie zmiany złożonej deklaracji dotyczącej wysokości wpłat do PPK.